Kumazzz Posted June 26, 2023 Share Posted June 26, 2023 (edited) 🇦🇪 UAE The National News ( The UAE, the Middle East and the world ) https://www.thenationalnews.com/arts-culture/music-stage/2023/06/26/singer-mika-on-new-french-album Updated: June 27, 2023, 12:35 AM Singer Mika on new French album and promise of a ferocious future Beirut concert The Lebanese-French singer says there will be a time and place for such show and when it comes it will be unapologetic Singer Mika on new French album and promise of a ferocious future Beirut concert Mika has promised a "ferocious" show should he return to Beirut as part of his latest tour. Speaking to The National ahead of his headline performance at Morocco’s Jazzablanca Festival on Saturday, the Lebanese-French pop star says the city’s gradual economic recovery makes the prospect of a return performance feasible. Mika’s last concert in Lebanon was at the 2010 Baalbeck International Festival. "I would like to think that we are getting to a point now that there is a little more buoyancy in terms of activities in Lebanon and people are moving around and spending money," he says. "While things are happening, it is still a difficult environment to go and say, 'Hey, come see a show,' even if we don't charge money for it. "Because there is still the challenge of creating a safe and good show and, at the moment, people have other important considerations. “I do feel there will be a time and place for such an event and when it comes it will be ferocious and unapologetic." That energy should be reciprocated by fans, considering his deep attachment to Beirut. In response to the 2020 port explosion, Mika rallied international pop stars such as Kylie Minogue and Italy’s Laura Pausini, as well Mexican-Lebanese actress Salma Hayek, for I Love Beirut, an online concert film to raise funds for the reconstruction effort. The emotional production – featuring testimonies from survivors and footage of the shattered windows and scarred walls of the Gemmayzeh and Achrafieh neighbourhoods – earned Mika the Lebanese National Order of Merit from the Lebanese government. Juxtaposing images of the devastation with stories of survival and euphotic pop performances of hits Grace Kelly and Origins of Love, Mika describes the film’s approach to grief and loss as rooted within the region. "I think it is a very Oriental thing and it's really important to be very proud of that. “It is this strange duality that has been instilled within me and many of us from the Arab world, by that I also include North Africa and parts of Central Africa," he says. "It gives us the ability to handle our sadness with a certain kind of delicious poetry. I know that sounds like a cliche, but I assure you it's not." Mika is now trying to distil his poetry in different languages. He says he is currently working on two new albums, one in English and one French, with release dates to be announced. While the French record is a shrewd move, considering he has built a formidable fan base in France as a former judge on the country's version of talent show The Voice, Mika admits it took him a while to wrap his head around the concept, even with a fluent tongue. "The first thing that will come out is the French album and its a very different kind of singing. "I wanted to find my own musical language and a way of expressing myself without betraying my colours," he says. "So, with this French album I am pushing myself out of my comfort zone. “There would be cases where I would be excited about a song but when I sing them, I sound like a muppet and not credible. So, I would have to rewrite them and that's something that doesn't happen as much when I am working in English.” As for the English album, expect the Relax, Take It Easy singer to develop upon long-standing themes of emotional growth. He views his albums as therapeutic and welcomes the analysis of them from fans and the press. "Their psychoanalysis has saved a lot of singer-songwriters money on therapy," he says. "But I still love making albums and we do need to protect the concept. It's more than just one song streaming 200 million times online. “Albums are about storytelling and if they are not protected then artists cannot write songs that way authors write novels. I think that will be really a shame." Edited June 27, 2023 by Kumazzz 4 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
mellody Posted June 26, 2023 Share Posted June 26, 2023 23 minutes ago, Kumazzz said: The National News ( The UAE, the Middle East and the world ) https://www.thenationalnews.com/arts-culture/music-stage/2023/06/26/singer-mika-on-new-french-album Updated: June 27, 2023, 12:35 AM Singer Mika on new French album and promise of a ferocious future Beirut concert The Lebanese-French singer says there will be a time and place for such show and when it comes it will be unapologetic Singer Mika on new French album and promise of a ferocious future Beirut concert Mika has promised a "ferocious" show should he return to Beirut as part of his latest tour. Speaking to The National ahead of his headline performance at Morocco’s Jazzablanca Festival on Saturday, the Lebanese-French pop star says the city’s gradual economic recovery makes the prospect of a return performance feasible. Mika’s last concert in Lebanon was at the 2010 Baalbeck International Festival. "I would like to think that we are getting to a point now that there is a little more buoyancy in terms of activities in Lebanon and people are moving around and spending money," he says. "While things are happening, it is still a difficult environment to go and say, 'Hey, come see a show,' even if we don't charge money for it. "Because there is still the challenge of creating a safe and good show and, at the moment, people have other important considerations. “I do feel there will be a time and place for such an event and when it comes it will be ferocious and unapologetic." That energy should be reciprocated by fans, considering his deep attachment to Beirut. In response to the 2020 port explosion, Mika rallied international pop stars such as Kylie Minogue and Italy’s Laura Pausini, as well Mexican-Lebanese actress Salma Hayek, for I Love Beirut, an online concert film to raise funds for the reconstruction effort. The emotional production – featuring testimonies from survivors and footage of the shattered windows and scarred walls of the Gemmayzeh and Achrafieh neighbourhoods – earned Mika the Lebanese National Order of Merit from the Lebanese government. Juxtaposing images of the devastation with stories of survival and euphotic pop performances of hits Grace Kelly and Origins of Love, Mika describes the film’s approach to grief and loss as rooted within the region. "I think it is a very Oriental thing and it's really important to be very proud of that. “It is this strange duality that has been instilled within me and many of us from the Arab world, by that I also include North Africa and parts of Central Africa," he says. "It gives us the ability to handle our sadness with a certain kind of delicious poetry. I know that sounds like a cliche, but I assure you it's not." Mika is now trying to distil his poetry in different languages. He says he is currently working on two new albums, one in English and one French, with release dates to be announced. While the French record is a shrewd move, considering he has built a formidable fan base in France as a former judge on the country's version of talent show The Voice, Mika admits it took him a while to wrap his head around the concept, even with a fluent tongue. "The first thing that will come out is the French album and its a very different kind of singing. "I wanted to find my own musical language and a way of expressing myself without betraying my colours," he says. "So, with this French album I am pushing myself out of my comfort zone. “There would be cases where I would be excited about a song but when I sing them, I sound like a muppet and not credible. So, I would have to rewrite them and that's something that doesn't happen as much when I am working in English.” As for the English album, expect the Relax, Take It Easy singer to develop upon long-standing themes of emotional growth. He views his albums as therapeutic and welcomes the analysis of them from fans and the press. "Their psychoanalysis has saved a lot of singer-songwriters money on therapy," he says. "But I still love making albums and we do need to protect the concept. It's more than just one song streaming 200 million times online. “Albums are about storytelling and if they are not protected then artists cannot write songs that way authors write novels. I think that will be really a shame." I've turned this into a new thread in News & Press, as it has nothing to do with the gig reports. Thanks for finding and sharing! 2 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kumazzz Posted June 26, 2023 Author Share Posted June 26, 2023 (edited) Morocco Welovebuzz INSTAGRAM https://www.instagram.com/p/Ct9z5wAggo9/ https://www.instagram.com/p/Ct9zey-pk3F/ YouTube Edited June 27, 2023 by Kumazzz 1 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kumazzz Posted June 27, 2023 Author Share Posted June 27, 2023 (edited) Morocco Femmes du Maroc Magazine https://femmesdumaroc.com/reportage/interviews/mika-soyez-feroces-mesdames 26 juin 2023 INSTAGRAM https://www.instagram.com/p/Ct-GBfIp4cM/ Mika: « Soyez féroces, mesdames! » Quelques heures avant un concert d'anthologie où il a été une véritable bête de scène, l'artiste libano-américano-britannique a adressé un message aux femmes marocaines. Le voici. Près de 13 ans après sa performance à Mawazine, Mika est revenu au Maroc pour enflammer, cette fois-ci, la scène du Jazzablanca. Nous l’avons rencontré. Edited June 27, 2023 by Kumazzz 3 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kumazzz Posted June 27, 2023 Author Share Posted June 27, 2023 (edited) Morocco i24NEWS https://www.i24news.tv/fr/actu/international/afrique/1687804748-le-chanteur-mika-declare-son-amour-au-maroc-au-micro-d-i24news 27 juin 2023 à 03:39 Mika au Festival de jazz de Casablanca : "J'adore le Maroc" dit-il à i24NEWS Le chanteur a annoncé qu'il allait sortir son premier album entièrement en français Le chanteur Mika se trouve actuellement au Maroc, à l'occasion du Festival de jazz de Casablanca auquel il participe. Interviewé par i24NEWS, il a fait une véritable déclaration d'amour au pays. "Je me suis produit plusieurs fois ici et j'adore ce pays. Le Festival de jazz va être encore une expérience différente, plus intimiste", a confié l'artiste, qui se dit également "fan" de la musique traditionnelle d'Afrique du Nord et de la culture berbère. "Ma musique est un peu différente, car j'ai étudié la musique classique et que je suis issu d'une mère libano-syrienne et d'un père américain qui a grandi aux quatre coins du monde. Cet éclectisme fait partie de moi, je ne peux m'en détacher", a-t-il poursuivi. Le chanteur a également annoncé qu'il travaillait actuellement sur son premier album entièrement en français qui devrait sortir prochainement. "C'est pour moi un grand challenge. Jusqu'ici j'avais sorti quelques chansons en français mais jamais un album entier. Ce projet m'a pris du temps mais j'en suis fier, et j'ai hâte de partager ça avec le public", s'est-il réjoui. Avec sa triple nationalité libano-américano-britannique, Mika, véritable citoyen du monde dont le père est né à Jérusalem, n'est jamais plus heureux que lorsqu'il est sur scène, pour la bonne raison, dit-il, que "la musique est le seul vrai langage universel". Outre sa casquette d'auteur-compositeur-interprète, le chanteur aux millions de disques vendus dans le monde a également été coach de l'émission The Voice en France ainsi que dans la version italienne de X Factor. Google translator Mika at the Casablanca Jazz Festival: "I love Morocco", he tells i24NEWS The singer has announced that he will release his first album entirely in French The singer Mika is currently in Morocco, on the occasion of the Casablanca Jazz Festival in which he is participating. Interviewed by i24NEWS, he made a real declaration of love to the country. "I have performed here several times and I love this country. The Jazz Festival is going to be a different, more intimate experience," said the artist, who also calls himself a "fan" of traditional African music. of the North and Berber culture. "My music is a bit different, because I studied classical music and I come from a Lebanese-Syrian mother and an American father who grew up in all four corners of the world. This eclecticism is part of me, I can't get away from it," he continued. The singer also announced that he is currently working on his first album entirely in French which should be released soon. "It's a big challenge for me. So far I've released a few songs in French but never an entire album. This project took me a long time but I'm proud of it, and I can't wait to share it with the public", he rejoiced. With his Lebanese-American-British triple nationality, Mika, a true citizen of the world whose father was born in Jerusalem, is never happier than when he is on stage, for the good reason, he says, that "the music is the only true universal language". In addition to his cap as a singer-songwriter, the singer with millions of records sold worldwide has also been a coach for the show The Voice in France as well as in the Italian version of X Factor. i24NEWS Français Twitter Here is a longer version ( 3:48 ) iNEWS English Twitter Edited June 27, 2023 by Kumazzz update 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kumazzz Posted June 28, 2023 Author Share Posted June 28, 2023 Greece LiFO https://www.lifo.gr/culture/music/mika-stin-lifo-i-athina-einai-katafygio-moy MIKA στη LiFO: «Η Αθήνα είναι το καταφύγιό μου» Λίγες μέρες πριν τα δώσει όλα στη σκηνή του Rockwave, στην πρώτη του συναυλία στην Ελλάδα, ο αστέρας της αμετανόητα πολύχρωμης ποπ ανοίγει την καρδιά του στη LiFO, κάνοντας έναν απολογισμό της ανορθόδοξης καριέρας του. MΙΚΑ, πρόσφατα άκουγα ξανά το «Grace Kelly» και σκεφτόμουν πόσο υπέροχα ενδυναμωτικό queer κομμάτι είναι, ειδικά αν το εξετάσουμε μέσα από το πρίσμα του σήμερα. Το ίδιο μάλλον ίσχυε και το 2007, για πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιά που μεγάλωναν εκεινή την εποχή μέσα σε τρομερά διαφορετικές και πιο αντίξοες συνθήκες. Τελικά, αυτή σου η επιλογή να μοιραστείς ένα τόσο ενδυναμωτικό και αμετανόητα περήφανο μήνυμα στο ντεμπούτο σου ήταν συνειδητή ή παρορμητική; Νομίζω πως ήταν ένας συνδυασμός. Υπήρχε μια παρορμητική αθωότητα σε όλο αυτό το ξεκίνημα, γι’ αυτό και είναι ένα τόσο περιχαρές ντεμπούτο, γεμάτο χρώματα και μελωδίες. Από την αρχή ήθελα να εξερευνήσω μια διαισθητική αίσθηση της ομορφιάς, κατί που παραμένει τρομερά σημαντικό για μένα. Δεν θα σου κρύψω, όμως, πως ταυτόχρονα υπήρχε και μια αίσθηση του επείγοντος. Γεννήθηκε από την απογοητευτική μου εμπειρία με την απόρριψη, τις διακρίσεις και την έλλειψη κατανόησης. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί έπρεπε να αισθάνομαι τόσο χάλια, γιατί έπρεπε να με εκφοβίζουν στο σχολείο μου για κάποια χαρακτηριστικά που δεν αντιλαμβανόμουν καν εγώ ο ίδιος. Δεν μπορούσα να κατανοήσω τους κοινωνικούς κώδικες και τις συνθήκες που με οδήγησαν, ως δωδεκάχρονο παιδί, να φοβάμαι τόσο πολύ να περπατήσω στο πλάι των συμμαθητών μου και να καταλήγω να περιμένω πρώτα πέντε λεπτά για να περάσουν, ώστε να μη φάω ξύλο. Δεν το καταλάβαινα, και νομίζω πως τελικά μάλλον ούτε αυτοί το καταλάβαιναν. Ήταν, προφανώς, ένα αποτέλεσμα εξωτερικών κοινωνικών παραγόντων που τους οδηγούσαν σε αυτή την συμπεριφορά. Ο δίσκος αυτός ήταν η απόφασή μου να μη σβήσω την ύπαρξή μου απλά και μόνο επειδή φοβόμουν τις συνέπειες της. Να τιμήσω τον εαυτό μου δίχως την άδεια κανενός. Ήταν, λοιπόν, αυτή η αίσθηση του επείγοντος που μου ενστάλαξε τη δύναμη να αντιμετωπίσω κατάματα –με ομορφιά, ποίηση και ένα διαβολικά παιχνιδιάρικο τρόπο– μερικά από τα πράγματα που με έκαναν να νιώθω τόσο άσχημα. Ήταν ο τρόπος μου να τα ξεπεράσω, με τους δικούς μου όρους. Δεν νομίζω, δηλαδή, πως ήταν μόνο υποσυνείδητο το γεγονός πως έγραψα «Προσπάθησα να είμαι σαν την Γκρέις Κέλι», κάνοντας αναφορά σε αυτό το υπέροχο queer icon με το τραγικό τέλος, ούτε πως τραγούδησα για τον Φρέντι Μέρκιουρι, άλλο ένα αρχέτυπο της queer κουλτούρας. — Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, νιώθω πως αυτή η εξερεύνηση της ταυτότητάς σου βρίσκεται σε όλα τα κομμάτια του «Life in Cartoon Motion», και ας παραμένει καλά κρυμμένη πίσω από τα χρώματα, τις μελωδίες και τις αναφορές. Ακριβώς. Υπάρχουν τραγούδια όπως το «Stuck in the Middle», που είναι ένα γράμμα στην γιαγιά μου, την οποία λάτρευα όσο τη μισούσα. Μονίμως σκεφτόμουν την αγάπη που ένιωθα για εκείνη σε αντιδιαστολή με την έλλειψη αποδοχής και ανεκτικότητας που έδειχνε στο πρόσωπό μου. Πάντοτε μου έλεγε: «Φρόντισε, παιδί μου, να γίνεις δικηγόρος, αν συνεχίσεις το τραγούδι με το που ενηλικιωθείς θα καταλήξεις queer!». Ήταν πολύ περίεργο να μεγαλώνεις με αυτή την αρχετυπική και αντιφατική μητριαρχική φιγούρα. Στο «Billy Brown» μιλάω επίσης για το ίδιο ζήτημα. Γενικά, ο δίσκος αυτός ήταν η απόφασή μου να μη σβήσω την ύπαρξή μου απλά και μόνο επειδή φοβόμουν τις συνέπειες της. Να τιμήσω τον εαυτό μου δίχως την άδεια κανενός. — Δεν έχω ξεχάσει, βέβαια, πόσο αμήχανα υποδέχτηκε τότε ο βρετανικός Τύπος την καλλιτεχνική σου έκφραση, αντιδρώντας τρομερά σκανδαλοθηρικά και αναπτύσσοντας κυριολεκτικά μια εμμονή με τη σεξουαλικότητα σου. Πως θυμάσαι σήμερα εκείνα τα χρόνια; Ήμουν ένα εικοσάχρονο παιδί που μιλούσα για ένα σωρό διαφορετικά πράγματα, πάντα με μια πολύχρωμη αίσθηση ελευθερίας. Η δουλειά μου προκάλεσε πολλά ερωτήματα, αλλά το κεντρικό ερώτημα ήταν πάντα ένα: «Τελικά είναι στρέιτ ή είναι γκεί;». Αυτό ήταν μονάχα, ένα και μοναδικό στοιχείο, δοσμένο απλοποιημένα και πολωτικά. Ας αφήσουμε το προσωπικό ταξίδι στην άκρη. Ο καθένας μας, άλλωστε, διανύει το δικό του μονοπάτι, και κάθε διαδικασία προσωπικής εξερεύνησης είναι πολύπλοκη. Πέρα από την ατομική υπέρβαση και τα οικογενειακά ζητήματα που βίωσα –όπως βιώνει κάθε άτομο– με ενοχλούσε αυτή η πόλωση που συνόδευε το έργο μου, ο περιορισμός του σε ένα μονοδιάστατο ερώτημα, η ταμπελοποίηση και η κατηγοριοποίησή μου με μια ετικέτα. Ήταν σαν τα ΜΜΕ να έλεγαν: «Ακούστε αγόρια και κορίτσια, ο ΜΙΚΑ παίζει αυτό το είδος μουσικής και φοράει αυτά τα ρούχα γιατί είναι γκέι, τελεία και παύλα». Πού μας οδηγεί όλο αυτό; Ποιο είναι το νόημα τού να παράγεις τέχνη αν απλώς μπαίνει σε κουτιά, και αν μετά λαμβάνεται υπόψιν μονάχα μέσα από τις παραμέτρους μιας πολύ συγκεκριμένης ταμπέλας; Είναι κάτι αποπνικτικό και τρομερά αντιπαραγωγικό. — Ευτυχώς που τα πράγματα έχουν πλέον αλλάξει, τόσο για άλλους καλλιτέχνες όσο και για σένα προσωπικά. Είσαι αισιόδοξος για το πώς θα εκτιλύσσονται αυτές οι συζητήσεις στο μέλλον; Φυσικά και είμαι, γιατί πλέον η κουβέντα δεν γίνεται απλώς και μόνο για να κολλήσουμε μια ετικέτα στο κούτελο κάποιου καλλιτέχνη. Είναι μια πολύ βαθύτερη, πολύ πιο λεπτή συζήτηση, η οποία θα μπορούσε να βοηθήσει πολλούς άλλους ανθρώπους που απασχολούνται με τα δικά τους ερωτήματα. Υπάρχουν αμέτρητες χρήσιμες κουβέντες που μπορούν να ανοίξουν αν καταπιαστούμε πραγματικά με όλες τις αποχρώσεις της διαφορετικότητας, οι οποίες είναι κυριολεκτικά άπειρες. Τα πράγματα έχουν αλλάξει, λοιπόν, αλλά όλο αυτό στην αρχή ήταν αρκετά βίαιο για μένα. Και πρέπει να σου πω πως μονίμως ανέβαινα στη σκηνή και υπενθύμιζα στον εαυτό μου: «Ξέχασέ τα όλα, η σκηνή θα είναι η νίκη σου, το περφόρμανς θα είναι η απάντησή σου. Αν δώσεις μια καλή εμφάνιση, θα ξεπεράσεις όλες τις υπόλοιπες δυσκολίες που θα συναντήσεις». — Μιλώντας για συναυλίες, πώς νιώθεις που έφτασε πλέον η στιγμή να εμφανιστείς για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στη σκηνή του Rockwave Festival; Επιτέλους έφτασε η ώρα! Έχω τραγουδήσει στη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, είχα τις δικές μου τηλεοπτικές εκπομπές στην Αλβανία λόγω των εκπομπών που έκανα στο Ιταλικό RAI – κι όμως, μέχρι στιγμής, δεν είχα κάνει απολύτως τίποτα στην Ελλάδα. Και εκείνο που είναι απίστευτο είναι πως εδώ και οκτώ χρόνια έχω ένα διαμέρισμα στην Ελλάδα, στο Μετς για την ακρίβεια, όπου περναώ πάρα πολύ χρόνο… — Τότε είσαι και γείτονάς μου! Μενώ ακριβώς απέναντί σου, στο Παγκράτι. Πόσο τη λατρεύω αυτήν τη γειτονιά. Την έχω δει να μεταμορφώνεται όλα αυτά τα χρόνια, έχω δει τα ενοίκια να εκτοξεύονται στους ουρανούς, είναι πραγματικά τρελό αυτό που συμβαίνει. Αλλά είναι εκπληκτικό, που λες, το γεγονός ότι τόσα χρόνια δεν έτυχε να προκύψει ποτέ κάποια αφορμή για μια συναυλία στην Αθήνα. Αν θέλεις να μάθεις όλη την αλήθεια, εγώ ήμουν αυτός που επιδίωξα την εμφάνισή μου φέτος. Είπα «φτάνει πλέον με αυτή την κατάσταση, αυτό το καλοκαίρι θέλω να κάνω μια συναυλία στην Ελλάδα». Και για να σε σοκάρω ακόμα περισσότερο, εγώ ήμουν και πάλι αυτός που είπα «θέλω να μιλήσω στη LiFO, θέλω με αυτή την αφορμή να κάνω μια συζήτηση με αυτό το μέσο», και πίεσα πολύ γι' αυτό. — Σοβαρά μιλάς; Είμαι πολύ χαρούμενος που το καταφέραμε, λοιπόν! Εφόσον έχεις ζήσει εδώ, πες μου λίγα πράγματα και για την Ελλάδα. Ποιές είναι οι προσδοκίες σου για το ελληνικό κοινό και τι ακριβώς μας ετοιμάζεις στη σκηνή του Rockwave; Καθώς θα παίξω στις 7:30 μ.μ. μονάχα για μία ώρα, πήρα τη συνειδητή απόφαση να κρατήσω στην εμφάνισή μου μονάχα τα απολύτως απαραίτητα. Δεν θα φέρω μαζί μου κανένα από τα τρελά μου σκηνικά. Θα συστήσω κυριολεκτικά τον εαυτό μου, το σώμα μου, τη μουσική μου και την ενέργειά μου. Είναι πραγματικά όσο απλό και όσο περίπλοκο ακούγεται. Είναι μια συνειδητή απόφαση να αρχίσω να χτίζω μια σχέση με ένα κοινό που στην ουσία δεν γνωρίζω. Ακούγεται πολύ αστείο αυτό που θα σου πω: βρίσκομαι εδώ οκτώ ολόκληρα χρόνια και δεν έχω ιδέα πώς ακριβώς θα είναι το ακροατήριο της Ελλάδας. Είναι ένα ακόμα κομμάτι αυτής της χώρας που ανυπομωνώ να ανακαλύψω. Η Αθήνα, βλέπεις, εδώ και μερικά χρόνια είναι το καταφύγιό μου. Οι άνθρωποι εδώ, ακόμα και αν σε αναγνωρίσουν, παραμένουν τρομερά ψύχραιμοι και ήρεμοι. Ενδιαφέρονται περισσότερο για το σκάνδαλο κάποιου περιστασιακού αστέρα της ελληνικής τηλεόρασης ή για το με ποιον κοιμάται κάποιο μοντέλο αυτήν τη στιγμή, παρά για σένα που κάθεσαι δίπλα τους και απολαμβάνεις την μπίρα σου στη μία το πρωί. Είναι μια καταπληκτική χώρα, σε κάνει διαρκώς να την ερωτεύεσαι. — Ύστερα από σένα, στη σκηνή του Rockwave θα ανέβει ο Robbie Williams. Παρά τις διαφορετικές σας προσεγγίσεις, νομίζω πως είστε δύο άντρες που πραγματικά επαναπροσδιόρισαν την έννοια της αρρενωπότητας στη στρατόσφαιρα της ποπ τη δεκαετία των '00s. Βλέπεις κι εσύ κάποια κοινά στοιχία; Και πώς νιώθεις που θα μοιραστείτε την ίδια σκηνή; Αυτό που κατάφερε ο Robbie ήταν να βάλει στο έργο του μια εσάνς βρετανικής ποπ «ασέβειας», να παίξει με την αρρενωπότητά του με τον τρόπο που έκανε η αγγλική art-pop σκηνή. Αλλά κατόρθωσε να το κάνει, ταυτόχρονα, με έναν τόσο mainstream τρόπο, στην Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη, και αυτό είναι το εκπληκτικό. Παρέμενε μονίμως θρασύς και αμετανόητος, διασκέδαζε με τους δικούς του όρους, κι όλο αυτό μέσα από τεράστιες mainstream ποπ επιτυχίες. Θυμάμαι πως είχα πάει να τον δω σε μια διήμερη συναυλία του σε ένα μεγάλο κτήμα στην εξοχή, όταν ήμουν ακόμα παιδί στο σχολείο. Το κοινό ήταν τόσο ποικιλόμορφο, η ατμόσφαιρα απίστευτα φιλόξενη και ζεστή. Νομίζω, βέβαια, ότι είμαστε πολύ διαφορετικοί στον τρόπο που γράφουμε και ερμηνεύουμε τα κομμάτια, και οι ενέργειές μας είναι και αυτές αρκετά διαφορετικές. Ο Robbie είναι Robbie, δεν μπορείς να το πεις αλλιώς. Και το ταξίδι που διένυσε δεν ήταν καθόλου εύκολο ούτε απλό, κάτι που τον κάνει ακόμα πιο μοναδικό. — Πες μου λίγα λόγια για κάποια από τα καινούργια πρότζεκτ με τα οποία καταπιάστηκες. Μεταξύ άλλων, περιλαμβάνουν ένα επικό soundtrack για μια γαλλική ταινία και ένα αναπάντεχο comeback στη βρετανική τηλεόραση με τη γλυκιά εκπομπή «The Piano». Αισθάνομαι πως μονίμως στην καριέρα σου κάνεις κινήσεις κάπως απροσδόκητες, σχεδόν σαν να θέλεις να ξεφύγεις από την αναμενόμενη διαδρομή ενός ποπ καλλιτέχνη. Ισχύει, και είναι κάτι το ανεξέλεγκτο για μένα. Πάντοτε ήθελα να αντιδρώ ενστικτωδώς. Η ουσία βρίσκεται στο να μοιράζεσαι μια πραγματική ιστορία με ειλικρίνια, κι όλα αυτά τα βήματα που μπορεί να φαίνονται ανορθόδοξα τα κάνω γιατί μου κινούν το ενδιαφέρον. Μπορεί να μην είναι πάντοτε τα πιο εμπορικά πρότζεκτ, αλλά είναι οπωσδήποτε αυτά που μου κινούν περισσότερο την περιέργεια. Η μουσική για την ταινία «Zodi et Tehu, Freres du desert» ήταν το πρώτο soundtrack με το οποίο καταπιάστηκα – από εδώ και στο εξής θα κάνω πολλά περισσότερα. Ήταν ένα πρότζεκτ αρκετά φιλόδοξο και γεννήθηκε από τον στόχο μου να συνδυάσω μια πλήρη συμφωνική ορχήστρα με τη μουσική που ανακάλυψα στις διάφορες φυλές των Βερβέρων στο Μαρόκο, έπειτα από ατελείωτη έρευνα. Πρόκειται για έναν απίστευτο πολιτισμό. Έπρεπε, λοιπόν, πρώτα να αναζητήσω όλους αυτούς τους καταπληκτικούς μουσικούς από όλες τις διαφορετικές φυλές, ύστερα να βρούμε τρόπο να τους βγάλουμε βίζα, να ικετεύσουμε την κυβέρνηση να βρει τρόπους ώστε να συγκεντρωθούμε όλοι μαζί. Εμφανίστηκαν στα στούντιο με βαλίτσες γεμάτες απίστευτα μουσικά όργανα, κατασκευασμένα από κύστες καμήλας, κορδόνια, σπόρους παράξενων φρούτων και λαχανικών. Περίπου 180 μουσικοί συμμετείχαν στη δημιουργία αυτού του soundtrack, και μαζί πλέξαμε ένα μοναδικό κέντημα ήχων που στη συνέχεια συνδύασα με συμφωνική μουσική. Απίστευτη εμπειρία. Την ίδια περίοδο, συμμετείχα εντελώς δωρεάν στο «The Piano», όπως και ο πιανίστας Λανγκ Λανγκ. Όλοι μας το κάναμε εθελοντικά, και κανένας μας δεν πίστευε πραγματικά πως θα πετύχαινε, θεωρούσαμε πως ήταν απλά ένα χαριτωμένο τηλεοπτικό προτζεκτάκι. Κι όμως, η εκπομπή κατέληξε να είναι μια από τις πιο επιτυχημένες νέες μορφές τηλεοπτικού content που έχουν εμφανιστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο τα τελευταία 7 χρόνια. Είναι απίστευτο να βλέπεις πώς αγγίζει τους ανθρώπους, και να συνειδητοποιείς πόσο έχει αλλάξει το τηλεοπτικό κοινό, που έχει απομακρυνθεί πλέον από την υπερεμπορευματοποιημένη μορφή των talent shows. Αυτό που κάνουμε στο «The Piano» είναι κάτι πολύ πιο ποιητικό: Η εκπομπή παίρνει τους αντι-ήρωες της διπλανής πόρτας και δεν προσποιείται λεπτό ότι θα αλλάξει τη ζωή τους. Παρουσιάζει απλά τις ιστορίες αυτών των αφανών ηρώων, και η μουσική είναι το όχημα που μας επιτρέπει να μπούμε στους κόσμους τους. Υπάρχει κάτι υπέροχα ανιδιοτελες εδώ. Oι διαφορές μας, σε ένα δυσανεκτικό και ανελέυθερο περιβάλλον, κινδυνεύουν να μας πληγώσουν, ακόμα και να μας σκοτώσουν. Αλλά σε ένα ανεκτικό περιβάλλον, οι διαφορές μας είναι τα ισχυρότερα μας όπλα, είναι ικανές να μας μεταμορφώσουν σε υπερήρωες. — Είσαι κυριολεκτικά ένα υβρίδιο διαφορετικών πολιτισμικών ταυτοτήτων: γεννήθηκες στον Λίβανο, μεγάλωσες στη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, έκανες τεράστια επιτυχία στο Λονδίνο, ύστερα προχώρησες σε διάφορα επαγγελματικά βήματα στην Ιταλία και την υπόλοιπη Ευρώπη. Τί σε οδήγησε σε αυτήν τη μόνιμη αναζήτηση και πώς συγχωνέυεις όλες αυτές τις διαφορετικές επιρροές στην τέχνη σου; Είναι αρκετά απλό νομίζω: προσπαθώ να διατηρώ μονίμως την περιέργειά μου. Είναι πολύ σημαντικό να μην πέφτεις ποτέ θύμα ενός κουρασμένου εφησυχασμού. Εαν παραμένεις περίεργος με όλα τα ερεθίσματα που βρίσκονται τριγύρω σου, τελικά πράττεις το ίδιο και με τον εαυτό σου. Όσο περισσότερο κυκλοφορώ, τόσο περισσότερο επιμένω στη συνειδητή μου απόφαση να μην ορίζομαι από κανένα σύνορο. Θέλω να μείνω πιστός στην εντολή που μου χάρισαν οι γονείς μου με τον τρόπο που με μεγάλωσαν. Θέλω να διατηρήσω αυτή την αντίσταση, αυτή την ευγενική αλλά ισχυρή ποιητική αναρχία του μη κομφορμισμού. Όσο περισσότερο ταξιδεύω και όσα περισσότερα βλέπω, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ πως το κρισιμότερο όλων είναι να φτιάχνεις κάτι πραγματικά ειλικρινές και προσωπικό, να διατηρείς το θάρρος να είσαι ο εαυτός σου και να μην αφομοιωθείς σε καμία επικρατούσα τάση. Πρέπει να ζωγραφίζεις συνεχώς τη δική σου σημαία, να μη φοβάσαι να την κυματίζεις ψηλά, αλλά ταυτόχρονα να αναζητάς συνεχώς καινούργιες σημαίες και χρώματα. Αυτή η φιλοσοφία φτάνει μέχρι τα τραγούδια που γράφω. Δόξα τω Θεώ, το ραδιόφωνο έχει πλέον πεθάνει. Και εγώ εξακολουθώ να υπάρχω στις μέρες μας λόγω όλων των αλλαγών που έχουν συμβεί στη μουσική βιομηχανία, λόγω της αμεσότητας του διαδικτύου. Δεν χρειάζομαι τη δισκογραφική μου εταιρεία να με καθοδηγεί για το πού μπορώ να εργαστώ, τι ακριβώς μπορώ να κάνω. Μπορώ να μιλάω απευθείας με τους ανθρώπους, κι εκείνοι μπορούν με την σειρά τους να ανακαλύψουν ξανά και ξανά το έργο μου, να επανασυνδεθούν και μετά να αποσυνδεθούν. Πρόκειται για μια εξαιρετική αυτονομία μιας μόνιμης δημιουργικής ανταλλαγής. — Στα πρόσφατα πρότζεκτ σου συμπεριλαμβάνεται και η συμμετοχή σου στον διαγωνισμό της Eurovision, τόσο ως παρουσιαστής όσο και ως ερμηνευτής στο περσινό interval act. Πρέπει να σου πω ότι λάτρεψα αυτή σου την απόφαση, γιατί έχω μια αδυναμία στο αλλοπρόσαλλο πανηγυράκι που λέγεται Eurovision, νιώθω πως είναι κάτι σαν γιορτή οικουμενικότητας. Πες μου λίγα λόγια για την εμπειρία σου από τον διαγωνισμό. Θα μπορούσαμε να σε δούμε σε κάτι παρόμοιο στο μέλλον; Πολύ χαίρομαι που είσαι θαυμαστής της Eurovision! Και έχεις απόλυτο δίκιο: είναι ένας μοναδικός συνδυασμός σουρεαλιστικών campy στοιχείων και στιγμών που είναι ικανές να σου κόψουν την ανάσα. Δεν ξέρεις ποτέ και από πού θα σου έρθει η έκπληξη στην Eurovision. Δεν θα μπορούσε κανένας να προβλέψει, για παράδειγμα, πως ένας Πορτογάλος θα έφερνε δάκρυα στα μάτια όλης της Ευρώπης με ένα τραγούδι που δεν καταλάβαινε κανείς. Το κοινό δεν ήξερε καν ότι ο Σαλβαντόρ βρισκόταν ένα βήμα πριν από την καρδιακή προσβολή, όμως κατάλαβε ακριβώς το μήνυμα του. Υπάρχει μια ευλογία και συνάμα μια κατάρα με την επιτυχία που είχαν κάποιοι καλλιτέχνες που βγήκαν από τη Eurovision. Ένας από τους κινδύνους είναι ότι ξαφνικά μπλέκονται όλες οι δισκογραφικές εταιρείες και οι μάνατζερ, και μπορούν να τα σκατώσουν όλα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουμε να γεμίσει ο διαγωνισμός με τραγούδια υπερβολικά σχεδιασμένα και τελειοποιημένα για την εποχή του streaming. Γιατί τότε θα αρχίζουν όλα να ακούγονται ίδια και απαράλλαχτα, θα χάσουμε αυτή την ιδιόμορφη αφέλεια των τραγουδιών και θα γίνουν όλα εμπορικά. Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος, γιατί η Eurovision είναι σήμερα η μεγαλύτερη τηλεοπτική εκπομπή στον κόσμο. Είναι πολύ μεγαλύτερη από τα Όσκαρ, δύο φορές πιο μεγάλη από το Superbowl. Και φανερώνει επίσης τον κίνδυνο της τηλεόρασης: αν πετύχεις μια καλή εμφάνιση, μπορεί να αλλάξει ολόκληρη η ζωή σου, εάν αποτύχεις, θα σε ξεγράψουν το επόμενο πρωί. Ως κοινό, το γνωρίζουμε αυτό, κι αυτό είναι που κάνει τον διαγωνισμό τόσο συναρπαστικό. Είναι σαν να έχεις μεταφέρει τις μονομαχίες των αρχαίων ρωμαϊκών χρόνων σε μια τηλεοπτική μέγα-αρένα. — Νομίζω πως προσπαθείς συνεχώς να παραμείνεις ένας καλλιτέχνης που χαράζει το δικό του ποπ μονοπάτι, πάντοτε με τους δικούς τους όρους. Τι θέλεις να μοιραστείς με τους νέους καλλιτέχνες που προσπαθούν να κάνουν κάτι τολμηρό και πιασάρικο –ό,τι και αν σημαίνει αυτό– διατηρώντας όμως αμεσότητα και ειλικρίνεια. Το σημαντικότερο πράγμα είναι να μην προσπαθείς ποτέ να είσαι κουλ. Αν το καλοσκεφτείς, συνειδητοποιείς πόσο δύσκολο είναι σαν διαδικασία. Δεν μπορείς να γίνεις ειλικρινής στην τέχνη σου από τη μια μέρα στην άλλη, δεν μπορείς να ανακαλύψεις ακριβώς ποιος είσαι μέσα σε μια μονάχα στιγμή. Θα ξοδέψεις μάλλον όλη σου τη ζωή προσπαθώντας να καταλάβεις τι ακριβώς συμβαίνει. Αλλά μπορείς, τουλάχιστον, να απολαύσεις την διαδικασία, να δημιουργήσεις την καλλιτεχνική σου ταυτότητα και να την αφήσεις να εξελιχθεί. Άλλαξε, αγκάλιασε τις αντιφάσεις σου, αμφισβήτησε τον εαυτό σου! Ακόμα κι αν οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αντιφάσκεις, δεν έχει σημασία – σε ένα μόνιμο ταξίδι βρισκόμαστε όλοι. Και τελικά, η ουσία δεν βρίσκεται στο να προσπαθείς να είσαι κουλτουριάρης και ψευτο-εναλλακτικός. Μερικές φορές, το πιο θαρραλέο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι λίγο περισσότερο προσιτός. Είναι πολύ πιο εύκολο να στέκεσαι σε μια σκηνή και να παίζεις εναλλακτική μουσική που να απορρίπτει όλους τους εμπορικούς κανόνες, να κοιτάς μονάχα μέσα σου και να μην υψώνεις ποτέ τη φωνή σου. Είναι πολύ πιο τρομακτικό να στέκεσαι σε μια σκηνή και να απευθύνεσαι στο mainstream, να εμφανίζεσαι χαρούμενος και προσιτός. Είναι σαν να ανοίγεις διάπλατα το στήθος σου στους ανθρώπους, κι αν αυτοί το επιθυμούν, μπορούν να σε χτυπήσουν και με τη γροθιά τους να αγγίξουν όλο σου το είναι. Θα πονέσει πολύ, αλλά εκεί βρίσκεται η αξία. — Τελικά, ΜΙΚΑ, από πού πηγάζει αυτή η αστείρευτη παιδική σου δημιουργικότητα; Ξέρεις, το πιο επιδραστικό πράγμα που συνέβη στη ζωή μου είναι ότι με πέταξαν εξώ από το σχολείο. Βρισκόμουν σε μια πολύ τρυφερή παιδική ηλικία, και μετά από αυτό έπαθα τρομερή ζημία. Για περίπου τέσσερεις μήνες σταμάτησα να μιλάω και να επικοινωνώ με τον κόσμο, ξέχασα ακόμη και πώς να διαβάζω και να γράφω. Είχα σοβαρό τραύμα – έκτοτε να φανταστείς δεν κατάφερα ποτέ μου να ξαναδιαβάσω παρτιτούρες. Μέχρι εκείνο το σημείο, μπορούσα να παίξω ένα κομμάτι του Μότσαρτ με μια κοφτή ματιά στις νότες. Έπειτα από το τραύμα που βίωσα, δεν μπόρεσα να το κάνω ποτέ ξανά. Στο σχολείο μου δέχτηκα τρομερό bullying, κι όταν ο εκφοβισμός και η κακοποίηση ήρθαν από τον ίδιο μου τον δάσκαλο, ένιωσα πως όλα τελείωσαν για μένα. Εξαφανίστηκα, προτιμούσα να προσποιούμαι ότι ήμουν νεκρός παρά να αντιμετωπίσω αυτό που μου συνέβαινε. Ένιωθα εντελώς ανάξιος. Χάρη σε αυτό το τραύμα, ωστόσο, οι γονείς μου αναζήτησαν έναν εναλλακτικό δρόμο για εμένα. Θυμάμαι που η μητέρα μου μού είχε πει:«Αν νιώθεις άχρηστος στον κανονικό κόσμο, παράτησέ τον. Δεν θα πας σχολείο, αλλά θα βρεις μια δουλειά, θα μάθεις να τραγουδάς και έχεις έξι μήνες για να τα καταφέρεις». Έτσι και έγινε. Μέσα σε τέσσερις μήνες τραγουδούσα στη Βασιλική Όπερα και πήρα τον πρώτο μου μισθό, μέσα σε έξι έκανα εμπορικές ηχογράφησεις τις μισές ημέρες της εβδομάδας. Και ξαφνικά δεν ήμουν πλέον ένα άχρηστο παιδί, αλλά βρήκα την αξία μου. Και όλη αυτή η δύναμη προήλθε από ένα εντελώς ανορθόδοξο μέρος. Αυτό, λοιπόν, με έκανε να καταλάβω πως σε ένα δυσανεκτικό και ανελέυθερο περιβάλλον, οι διαφορές μας κινδυνεύουν να μας πληγώσουν ή ακόμα και να μας σκοτώσουν. Αλλά σε ένα ανεκτικό περιβάλλον, οι διαφορές μας είναι τα ισχυρότερα μας όπλα, είναι ικανές να μας μεταμορφώσουν σε υπερήρωες. Η μισαλλοδοξία δεν προκαλεί τίποτα άλλο πέρα από την καταστροφή, γιατί φέρνει το μίσος. Η ανεκτικότητα είναι αυτή που θα φέρει την αριστεία. Twitter 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
mellody Posted June 28, 2023 Share Posted June 28, 2023 11 minutes ago, Kumazzz said: Greece LiFO https://www.lifo.gr/culture/music/mika-stin-lifo-i-athina-einai-katafygio-moy MIKA στη LiFO: «Η Αθήνα είναι το καταφύγιό μου» Λίγες μέρες πριν τα δώσει όλα στη σκηνή του Rockwave, στην πρώτη του συναυλία στην Ελλάδα, ο αστέρας της αμετανόητα πολύχρωμης ποπ ανοίγει την καρδιά του στη LiFO, κάνοντας έναν απολογισμό της ανορθόδοξης καριέρας του. MΙΚΑ, πρόσφατα άκουγα ξανά το «Grace Kelly» και σκεφτόμουν πόσο υπέροχα ενδυναμωτικό queer κομμάτι είναι, ειδικά αν το εξετάσουμε μέσα από το πρίσμα του σήμερα. Το ίδιο μάλλον ίσχυε και το 2007, για πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιά που μεγάλωναν εκεινή την εποχή μέσα σε τρομερά διαφορετικές και πιο αντίξοες συνθήκες. Τελικά, αυτή σου η επιλογή να μοιραστείς ένα τόσο ενδυναμωτικό και αμετανόητα περήφανο μήνυμα στο ντεμπούτο σου ήταν συνειδητή ή παρορμητική; Νομίζω πως ήταν ένας συνδυασμός. Υπήρχε μια παρορμητική αθωότητα σε όλο αυτό το ξεκίνημα, γι’ αυτό και είναι ένα τόσο περιχαρές ντεμπούτο, γεμάτο χρώματα και μελωδίες. Από την αρχή ήθελα να εξερευνήσω μια διαισθητική αίσθηση της ομορφιάς, κατί που παραμένει τρομερά σημαντικό για μένα. Δεν θα σου κρύψω, όμως, πως ταυτόχρονα υπήρχε και μια αίσθηση του επείγοντος. Γεννήθηκε από την απογοητευτική μου εμπειρία με την απόρριψη, τις διακρίσεις και την έλλειψη κατανόησης. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί έπρεπε να αισθάνομαι τόσο χάλια, γιατί έπρεπε να με εκφοβίζουν στο σχολείο μου για κάποια χαρακτηριστικά που δεν αντιλαμβανόμουν καν εγώ ο ίδιος. Δεν μπορούσα να κατανοήσω τους κοινωνικούς κώδικες και τις συνθήκες που με οδήγησαν, ως δωδεκάχρονο παιδί, να φοβάμαι τόσο πολύ να περπατήσω στο πλάι των συμμαθητών μου και να καταλήγω να περιμένω πρώτα πέντε λεπτά για να περάσουν, ώστε να μη φάω ξύλο. Δεν το καταλάβαινα, και νομίζω πως τελικά μάλλον ούτε αυτοί το καταλάβαιναν. Ήταν, προφανώς, ένα αποτέλεσμα εξωτερικών κοινωνικών παραγόντων που τους οδηγούσαν σε αυτή την συμπεριφορά. Ο δίσκος αυτός ήταν η απόφασή μου να μη σβήσω την ύπαρξή μου απλά και μόνο επειδή φοβόμουν τις συνέπειες της. Να τιμήσω τον εαυτό μου δίχως την άδεια κανενός. Ήταν, λοιπόν, αυτή η αίσθηση του επείγοντος που μου ενστάλαξε τη δύναμη να αντιμετωπίσω κατάματα –με ομορφιά, ποίηση και ένα διαβολικά παιχνιδιάρικο τρόπο– μερικά από τα πράγματα που με έκαναν να νιώθω τόσο άσχημα. Ήταν ο τρόπος μου να τα ξεπεράσω, με τους δικούς μου όρους. Δεν νομίζω, δηλαδή, πως ήταν μόνο υποσυνείδητο το γεγονός πως έγραψα «Προσπάθησα να είμαι σαν την Γκρέις Κέλι», κάνοντας αναφορά σε αυτό το υπέροχο queer icon με το τραγικό τέλος, ούτε πως τραγούδησα για τον Φρέντι Μέρκιουρι, άλλο ένα αρχέτυπο της queer κουλτούρας. — Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, νιώθω πως αυτή η εξερεύνηση της ταυτότητάς σου βρίσκεται σε όλα τα κομμάτια του «Life in Cartoon Motion», και ας παραμένει καλά κρυμμένη πίσω από τα χρώματα, τις μελωδίες και τις αναφορές. Ακριβώς. Υπάρχουν τραγούδια όπως το «Stuck in the Middle», που είναι ένα γράμμα στην γιαγιά μου, την οποία λάτρευα όσο τη μισούσα. Μονίμως σκεφτόμουν την αγάπη που ένιωθα για εκείνη σε αντιδιαστολή με την έλλειψη αποδοχής και ανεκτικότητας που έδειχνε στο πρόσωπό μου. Πάντοτε μου έλεγε: «Φρόντισε, παιδί μου, να γίνεις δικηγόρος, αν συνεχίσεις το τραγούδι με το που ενηλικιωθείς θα καταλήξεις queer!». Ήταν πολύ περίεργο να μεγαλώνεις με αυτή την αρχετυπική και αντιφατική μητριαρχική φιγούρα. Στο «Billy Brown» μιλάω επίσης για το ίδιο ζήτημα. Γενικά, ο δίσκος αυτός ήταν η απόφασή μου να μη σβήσω την ύπαρξή μου απλά και μόνο επειδή φοβόμουν τις συνέπειες της. Να τιμήσω τον εαυτό μου δίχως την άδεια κανενός. — Δεν έχω ξεχάσει, βέβαια, πόσο αμήχανα υποδέχτηκε τότε ο βρετανικός Τύπος την καλλιτεχνική σου έκφραση, αντιδρώντας τρομερά σκανδαλοθηρικά και αναπτύσσοντας κυριολεκτικά μια εμμονή με τη σεξουαλικότητα σου. Πως θυμάσαι σήμερα εκείνα τα χρόνια; Ήμουν ένα εικοσάχρονο παιδί που μιλούσα για ένα σωρό διαφορετικά πράγματα, πάντα με μια πολύχρωμη αίσθηση ελευθερίας. Η δουλειά μου προκάλεσε πολλά ερωτήματα, αλλά το κεντρικό ερώτημα ήταν πάντα ένα: «Τελικά είναι στρέιτ ή είναι γκεί;». Αυτό ήταν μονάχα, ένα και μοναδικό στοιχείο, δοσμένο απλοποιημένα και πολωτικά. Ας αφήσουμε το προσωπικό ταξίδι στην άκρη. Ο καθένας μας, άλλωστε, διανύει το δικό του μονοπάτι, και κάθε διαδικασία προσωπικής εξερεύνησης είναι πολύπλοκη. Πέρα από την ατομική υπέρβαση και τα οικογενειακά ζητήματα που βίωσα –όπως βιώνει κάθε άτομο– με ενοχλούσε αυτή η πόλωση που συνόδευε το έργο μου, ο περιορισμός του σε ένα μονοδιάστατο ερώτημα, η ταμπελοποίηση και η κατηγοριοποίησή μου με μια ετικέτα. Ήταν σαν τα ΜΜΕ να έλεγαν: «Ακούστε αγόρια και κορίτσια, ο ΜΙΚΑ παίζει αυτό το είδος μουσικής και φοράει αυτά τα ρούχα γιατί είναι γκέι, τελεία και παύλα». Πού μας οδηγεί όλο αυτό; Ποιο είναι το νόημα τού να παράγεις τέχνη αν απλώς μπαίνει σε κουτιά, και αν μετά λαμβάνεται υπόψιν μονάχα μέσα από τις παραμέτρους μιας πολύ συγκεκριμένης ταμπέλας; Είναι κάτι αποπνικτικό και τρομερά αντιπαραγωγικό. — Ευτυχώς που τα πράγματα έχουν πλέον αλλάξει, τόσο για άλλους καλλιτέχνες όσο και για σένα προσωπικά. Είσαι αισιόδοξος για το πώς θα εκτιλύσσονται αυτές οι συζητήσεις στο μέλλον; Φυσικά και είμαι, γιατί πλέον η κουβέντα δεν γίνεται απλώς και μόνο για να κολλήσουμε μια ετικέτα στο κούτελο κάποιου καλλιτέχνη. Είναι μια πολύ βαθύτερη, πολύ πιο λεπτή συζήτηση, η οποία θα μπορούσε να βοηθήσει πολλούς άλλους ανθρώπους που απασχολούνται με τα δικά τους ερωτήματα. Υπάρχουν αμέτρητες χρήσιμες κουβέντες που μπορούν να ανοίξουν αν καταπιαστούμε πραγματικά με όλες τις αποχρώσεις της διαφορετικότητας, οι οποίες είναι κυριολεκτικά άπειρες. Τα πράγματα έχουν αλλάξει, λοιπόν, αλλά όλο αυτό στην αρχή ήταν αρκετά βίαιο για μένα. Και πρέπει να σου πω πως μονίμως ανέβαινα στη σκηνή και υπενθύμιζα στον εαυτό μου: «Ξέχασέ τα όλα, η σκηνή θα είναι η νίκη σου, το περφόρμανς θα είναι η απάντησή σου. Αν δώσεις μια καλή εμφάνιση, θα ξεπεράσεις όλες τις υπόλοιπες δυσκολίες που θα συναντήσεις». — Μιλώντας για συναυλίες, πώς νιώθεις που έφτασε πλέον η στιγμή να εμφανιστείς για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στη σκηνή του Rockwave Festival; Επιτέλους έφτασε η ώρα! Έχω τραγουδήσει στη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, είχα τις δικές μου τηλεοπτικές εκπομπές στην Αλβανία λόγω των εκπομπών που έκανα στο Ιταλικό RAI – κι όμως, μέχρι στιγμής, δεν είχα κάνει απολύτως τίποτα στην Ελλάδα. Και εκείνο που είναι απίστευτο είναι πως εδώ και οκτώ χρόνια έχω ένα διαμέρισμα στην Ελλάδα, στο Μετς για την ακρίβεια, όπου περναώ πάρα πολύ χρόνο… — Τότε είσαι και γείτονάς μου! Μενώ ακριβώς απέναντί σου, στο Παγκράτι. Πόσο τη λατρεύω αυτήν τη γειτονιά. Την έχω δει να μεταμορφώνεται όλα αυτά τα χρόνια, έχω δει τα ενοίκια να εκτοξεύονται στους ουρανούς, είναι πραγματικά τρελό αυτό που συμβαίνει. Αλλά είναι εκπληκτικό, που λες, το γεγονός ότι τόσα χρόνια δεν έτυχε να προκύψει ποτέ κάποια αφορμή για μια συναυλία στην Αθήνα. Αν θέλεις να μάθεις όλη την αλήθεια, εγώ ήμουν αυτός που επιδίωξα την εμφάνισή μου φέτος. Είπα «φτάνει πλέον με αυτή την κατάσταση, αυτό το καλοκαίρι θέλω να κάνω μια συναυλία στην Ελλάδα». Και για να σε σοκάρω ακόμα περισσότερο, εγώ ήμουν και πάλι αυτός που είπα «θέλω να μιλήσω στη LiFO, θέλω με αυτή την αφορμή να κάνω μια συζήτηση με αυτό το μέσο», και πίεσα πολύ γι' αυτό. — Σοβαρά μιλάς; Είμαι πολύ χαρούμενος που το καταφέραμε, λοιπόν! Εφόσον έχεις ζήσει εδώ, πες μου λίγα πράγματα και για την Ελλάδα. Ποιές είναι οι προσδοκίες σου για το ελληνικό κοινό και τι ακριβώς μας ετοιμάζεις στη σκηνή του Rockwave; Καθώς θα παίξω στις 7:30 μ.μ. μονάχα για μία ώρα, πήρα τη συνειδητή απόφαση να κρατήσω στην εμφάνισή μου μονάχα τα απολύτως απαραίτητα. Δεν θα φέρω μαζί μου κανένα από τα τρελά μου σκηνικά. Θα συστήσω κυριολεκτικά τον εαυτό μου, το σώμα μου, τη μουσική μου και την ενέργειά μου. Είναι πραγματικά όσο απλό και όσο περίπλοκο ακούγεται. Είναι μια συνειδητή απόφαση να αρχίσω να χτίζω μια σχέση με ένα κοινό που στην ουσία δεν γνωρίζω. Ακούγεται πολύ αστείο αυτό που θα σου πω: βρίσκομαι εδώ οκτώ ολόκληρα χρόνια και δεν έχω ιδέα πώς ακριβώς θα είναι το ακροατήριο της Ελλάδας. Είναι ένα ακόμα κομμάτι αυτής της χώρας που ανυπομωνώ να ανακαλύψω. Η Αθήνα, βλέπεις, εδώ και μερικά χρόνια είναι το καταφύγιό μου. Οι άνθρωποι εδώ, ακόμα και αν σε αναγνωρίσουν, παραμένουν τρομερά ψύχραιμοι και ήρεμοι. Ενδιαφέρονται περισσότερο για το σκάνδαλο κάποιου περιστασιακού αστέρα της ελληνικής τηλεόρασης ή για το με ποιον κοιμάται κάποιο μοντέλο αυτήν τη στιγμή, παρά για σένα που κάθεσαι δίπλα τους και απολαμβάνεις την μπίρα σου στη μία το πρωί. Είναι μια καταπληκτική χώρα, σε κάνει διαρκώς να την ερωτεύεσαι. — Ύστερα από σένα, στη σκηνή του Rockwave θα ανέβει ο Robbie Williams. Παρά τις διαφορετικές σας προσεγγίσεις, νομίζω πως είστε δύο άντρες που πραγματικά επαναπροσδιόρισαν την έννοια της αρρενωπότητας στη στρατόσφαιρα της ποπ τη δεκαετία των '00s. Βλέπεις κι εσύ κάποια κοινά στοιχία; Και πώς νιώθεις που θα μοιραστείτε την ίδια σκηνή; Αυτό που κατάφερε ο Robbie ήταν να βάλει στο έργο του μια εσάνς βρετανικής ποπ «ασέβειας», να παίξει με την αρρενωπότητά του με τον τρόπο που έκανε η αγγλική art-pop σκηνή. Αλλά κατόρθωσε να το κάνει, ταυτόχρονα, με έναν τόσο mainstream τρόπο, στην Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη, και αυτό είναι το εκπληκτικό. Παρέμενε μονίμως θρασύς και αμετανόητος, διασκέδαζε με τους δικούς του όρους, κι όλο αυτό μέσα από τεράστιες mainstream ποπ επιτυχίες. Θυμάμαι πως είχα πάει να τον δω σε μια διήμερη συναυλία του σε ένα μεγάλο κτήμα στην εξοχή, όταν ήμουν ακόμα παιδί στο σχολείο. Το κοινό ήταν τόσο ποικιλόμορφο, η ατμόσφαιρα απίστευτα φιλόξενη και ζεστή. Νομίζω, βέβαια, ότι είμαστε πολύ διαφορετικοί στον τρόπο που γράφουμε και ερμηνεύουμε τα κομμάτια, και οι ενέργειές μας είναι και αυτές αρκετά διαφορετικές. Ο Robbie είναι Robbie, δεν μπορείς να το πεις αλλιώς. Και το ταξίδι που διένυσε δεν ήταν καθόλου εύκολο ούτε απλό, κάτι που τον κάνει ακόμα πιο μοναδικό. — Πες μου λίγα λόγια για κάποια από τα καινούργια πρότζεκτ με τα οποία καταπιάστηκες. Μεταξύ άλλων, περιλαμβάνουν ένα επικό soundtrack για μια γαλλική ταινία και ένα αναπάντεχο comeback στη βρετανική τηλεόραση με τη γλυκιά εκπομπή «The Piano». Αισθάνομαι πως μονίμως στην καριέρα σου κάνεις κινήσεις κάπως απροσδόκητες, σχεδόν σαν να θέλεις να ξεφύγεις από την αναμενόμενη διαδρομή ενός ποπ καλλιτέχνη. Ισχύει, και είναι κάτι το ανεξέλεγκτο για μένα. Πάντοτε ήθελα να αντιδρώ ενστικτωδώς. Η ουσία βρίσκεται στο να μοιράζεσαι μια πραγματική ιστορία με ειλικρίνια, κι όλα αυτά τα βήματα που μπορεί να φαίνονται ανορθόδοξα τα κάνω γιατί μου κινούν το ενδιαφέρον. Μπορεί να μην είναι πάντοτε τα πιο εμπορικά πρότζεκτ, αλλά είναι οπωσδήποτε αυτά που μου κινούν περισσότερο την περιέργεια. Η μουσική για την ταινία «Zodi et Tehu, Freres du desert» ήταν το πρώτο soundtrack με το οποίο καταπιάστηκα – από εδώ και στο εξής θα κάνω πολλά περισσότερα. Ήταν ένα πρότζεκτ αρκετά φιλόδοξο και γεννήθηκε από τον στόχο μου να συνδυάσω μια πλήρη συμφωνική ορχήστρα με τη μουσική που ανακάλυψα στις διάφορες φυλές των Βερβέρων στο Μαρόκο, έπειτα από ατελείωτη έρευνα. Πρόκειται για έναν απίστευτο πολιτισμό. Έπρεπε, λοιπόν, πρώτα να αναζητήσω όλους αυτούς τους καταπληκτικούς μουσικούς από όλες τις διαφορετικές φυλές, ύστερα να βρούμε τρόπο να τους βγάλουμε βίζα, να ικετεύσουμε την κυβέρνηση να βρει τρόπους ώστε να συγκεντρωθούμε όλοι μαζί. Εμφανίστηκαν στα στούντιο με βαλίτσες γεμάτες απίστευτα μουσικά όργανα, κατασκευασμένα από κύστες καμήλας, κορδόνια, σπόρους παράξενων φρούτων και λαχανικών. Περίπου 180 μουσικοί συμμετείχαν στη δημιουργία αυτού του soundtrack, και μαζί πλέξαμε ένα μοναδικό κέντημα ήχων που στη συνέχεια συνδύασα με συμφωνική μουσική. Απίστευτη εμπειρία. Την ίδια περίοδο, συμμετείχα εντελώς δωρεάν στο «The Piano», όπως και ο πιανίστας Λανγκ Λανγκ. Όλοι μας το κάναμε εθελοντικά, και κανένας μας δεν πίστευε πραγματικά πως θα πετύχαινε, θεωρούσαμε πως ήταν απλά ένα χαριτωμένο τηλεοπτικό προτζεκτάκι. Κι όμως, η εκπομπή κατέληξε να είναι μια από τις πιο επιτυχημένες νέες μορφές τηλεοπτικού content που έχουν εμφανιστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο τα τελευταία 7 χρόνια. Είναι απίστευτο να βλέπεις πώς αγγίζει τους ανθρώπους, και να συνειδητοποιείς πόσο έχει αλλάξει το τηλεοπτικό κοινό, που έχει απομακρυνθεί πλέον από την υπερεμπορευματοποιημένη μορφή των talent shows. Αυτό που κάνουμε στο «The Piano» είναι κάτι πολύ πιο ποιητικό: Η εκπομπή παίρνει τους αντι-ήρωες της διπλανής πόρτας και δεν προσποιείται λεπτό ότι θα αλλάξει τη ζωή τους. Παρουσιάζει απλά τις ιστορίες αυτών των αφανών ηρώων, και η μουσική είναι το όχημα που μας επιτρέπει να μπούμε στους κόσμους τους. Υπάρχει κάτι υπέροχα ανιδιοτελες εδώ. Oι διαφορές μας, σε ένα δυσανεκτικό και ανελέυθερο περιβάλλον, κινδυνεύουν να μας πληγώσουν, ακόμα και να μας σκοτώσουν. Αλλά σε ένα ανεκτικό περιβάλλον, οι διαφορές μας είναι τα ισχυρότερα μας όπλα, είναι ικανές να μας μεταμορφώσουν σε υπερήρωες. — Είσαι κυριολεκτικά ένα υβρίδιο διαφορετικών πολιτισμικών ταυτοτήτων: γεννήθηκες στον Λίβανο, μεγάλωσες στη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, έκανες τεράστια επιτυχία στο Λονδίνο, ύστερα προχώρησες σε διάφορα επαγγελματικά βήματα στην Ιταλία και την υπόλοιπη Ευρώπη. Τί σε οδήγησε σε αυτήν τη μόνιμη αναζήτηση και πώς συγχωνέυεις όλες αυτές τις διαφορετικές επιρροές στην τέχνη σου; Είναι αρκετά απλό νομίζω: προσπαθώ να διατηρώ μονίμως την περιέργειά μου. Είναι πολύ σημαντικό να μην πέφτεις ποτέ θύμα ενός κουρασμένου εφησυχασμού. Εαν παραμένεις περίεργος με όλα τα ερεθίσματα που βρίσκονται τριγύρω σου, τελικά πράττεις το ίδιο και με τον εαυτό σου. Όσο περισσότερο κυκλοφορώ, τόσο περισσότερο επιμένω στη συνειδητή μου απόφαση να μην ορίζομαι από κανένα σύνορο. Θέλω να μείνω πιστός στην εντολή που μου χάρισαν οι γονείς μου με τον τρόπο που με μεγάλωσαν. Θέλω να διατηρήσω αυτή την αντίσταση, αυτή την ευγενική αλλά ισχυρή ποιητική αναρχία του μη κομφορμισμού. Όσο περισσότερο ταξιδεύω και όσα περισσότερα βλέπω, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ πως το κρισιμότερο όλων είναι να φτιάχνεις κάτι πραγματικά ειλικρινές και προσωπικό, να διατηρείς το θάρρος να είσαι ο εαυτός σου και να μην αφομοιωθείς σε καμία επικρατούσα τάση. Πρέπει να ζωγραφίζεις συνεχώς τη δική σου σημαία, να μη φοβάσαι να την κυματίζεις ψηλά, αλλά ταυτόχρονα να αναζητάς συνεχώς καινούργιες σημαίες και χρώματα. Αυτή η φιλοσοφία φτάνει μέχρι τα τραγούδια που γράφω. Δόξα τω Θεώ, το ραδιόφωνο έχει πλέον πεθάνει. Και εγώ εξακολουθώ να υπάρχω στις μέρες μας λόγω όλων των αλλαγών που έχουν συμβεί στη μουσική βιομηχανία, λόγω της αμεσότητας του διαδικτύου. Δεν χρειάζομαι τη δισκογραφική μου εταιρεία να με καθοδηγεί για το πού μπορώ να εργαστώ, τι ακριβώς μπορώ να κάνω. Μπορώ να μιλάω απευθείας με τους ανθρώπους, κι εκείνοι μπορούν με την σειρά τους να ανακαλύψουν ξανά και ξανά το έργο μου, να επανασυνδεθούν και μετά να αποσυνδεθούν. Πρόκειται για μια εξαιρετική αυτονομία μιας μόνιμης δημιουργικής ανταλλαγής. — Στα πρόσφατα πρότζεκτ σου συμπεριλαμβάνεται και η συμμετοχή σου στον διαγωνισμό της Eurovision, τόσο ως παρουσιαστής όσο και ως ερμηνευτής στο περσινό interval act. Πρέπει να σου πω ότι λάτρεψα αυτή σου την απόφαση, γιατί έχω μια αδυναμία στο αλλοπρόσαλλο πανηγυράκι που λέγεται Eurovision, νιώθω πως είναι κάτι σαν γιορτή οικουμενικότητας. Πες μου λίγα λόγια για την εμπειρία σου από τον διαγωνισμό. Θα μπορούσαμε να σε δούμε σε κάτι παρόμοιο στο μέλλον; Πολύ χαίρομαι που είσαι θαυμαστής της Eurovision! Και έχεις απόλυτο δίκιο: είναι ένας μοναδικός συνδυασμός σουρεαλιστικών campy στοιχείων και στιγμών που είναι ικανές να σου κόψουν την ανάσα. Δεν ξέρεις ποτέ και από πού θα σου έρθει η έκπληξη στην Eurovision. Δεν θα μπορούσε κανένας να προβλέψει, για παράδειγμα, πως ένας Πορτογάλος θα έφερνε δάκρυα στα μάτια όλης της Ευρώπης με ένα τραγούδι που δεν καταλάβαινε κανείς. Το κοινό δεν ήξερε καν ότι ο Σαλβαντόρ βρισκόταν ένα βήμα πριν από την καρδιακή προσβολή, όμως κατάλαβε ακριβώς το μήνυμα του. Υπάρχει μια ευλογία και συνάμα μια κατάρα με την επιτυχία που είχαν κάποιοι καλλιτέχνες που βγήκαν από τη Eurovision. Ένας από τους κινδύνους είναι ότι ξαφνικά μπλέκονται όλες οι δισκογραφικές εταιρείες και οι μάνατζερ, και μπορούν να τα σκατώσουν όλα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουμε να γεμίσει ο διαγωνισμός με τραγούδια υπερβολικά σχεδιασμένα και τελειοποιημένα για την εποχή του streaming. Γιατί τότε θα αρχίζουν όλα να ακούγονται ίδια και απαράλλαχτα, θα χάσουμε αυτή την ιδιόμορφη αφέλεια των τραγουδιών και θα γίνουν όλα εμπορικά. Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος, γιατί η Eurovision είναι σήμερα η μεγαλύτερη τηλεοπτική εκπομπή στον κόσμο. Είναι πολύ μεγαλύτερη από τα Όσκαρ, δύο φορές πιο μεγάλη από το Superbowl. Και φανερώνει επίσης τον κίνδυνο της τηλεόρασης: αν πετύχεις μια καλή εμφάνιση, μπορεί να αλλάξει ολόκληρη η ζωή σου, εάν αποτύχεις, θα σε ξεγράψουν το επόμενο πρωί. Ως κοινό, το γνωρίζουμε αυτό, κι αυτό είναι που κάνει τον διαγωνισμό τόσο συναρπαστικό. Είναι σαν να έχεις μεταφέρει τις μονομαχίες των αρχαίων ρωμαϊκών χρόνων σε μια τηλεοπτική μέγα-αρένα. — Νομίζω πως προσπαθείς συνεχώς να παραμείνεις ένας καλλιτέχνης που χαράζει το δικό του ποπ μονοπάτι, πάντοτε με τους δικούς τους όρους. Τι θέλεις να μοιραστείς με τους νέους καλλιτέχνες που προσπαθούν να κάνουν κάτι τολμηρό και πιασάρικο –ό,τι και αν σημαίνει αυτό– διατηρώντας όμως αμεσότητα και ειλικρίνεια. Το σημαντικότερο πράγμα είναι να μην προσπαθείς ποτέ να είσαι κουλ. Αν το καλοσκεφτείς, συνειδητοποιείς πόσο δύσκολο είναι σαν διαδικασία. Δεν μπορείς να γίνεις ειλικρινής στην τέχνη σου από τη μια μέρα στην άλλη, δεν μπορείς να ανακαλύψεις ακριβώς ποιος είσαι μέσα σε μια μονάχα στιγμή. Θα ξοδέψεις μάλλον όλη σου τη ζωή προσπαθώντας να καταλάβεις τι ακριβώς συμβαίνει. Αλλά μπορείς, τουλάχιστον, να απολαύσεις την διαδικασία, να δημιουργήσεις την καλλιτεχνική σου ταυτότητα και να την αφήσεις να εξελιχθεί. Άλλαξε, αγκάλιασε τις αντιφάσεις σου, αμφισβήτησε τον εαυτό σου! Ακόμα κι αν οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αντιφάσκεις, δεν έχει σημασία – σε ένα μόνιμο ταξίδι βρισκόμαστε όλοι. Και τελικά, η ουσία δεν βρίσκεται στο να προσπαθείς να είσαι κουλτουριάρης και ψευτο-εναλλακτικός. Μερικές φορές, το πιο θαρραλέο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι λίγο περισσότερο προσιτός. Είναι πολύ πιο εύκολο να στέκεσαι σε μια σκηνή και να παίζεις εναλλακτική μουσική που να απορρίπτει όλους τους εμπορικούς κανόνες, να κοιτάς μονάχα μέσα σου και να μην υψώνεις ποτέ τη φωνή σου. Είναι πολύ πιο τρομακτικό να στέκεσαι σε μια σκηνή και να απευθύνεσαι στο mainstream, να εμφανίζεσαι χαρούμενος και προσιτός. Είναι σαν να ανοίγεις διάπλατα το στήθος σου στους ανθρώπους, κι αν αυτοί το επιθυμούν, μπορούν να σε χτυπήσουν και με τη γροθιά τους να αγγίξουν όλο σου το είναι. Θα πονέσει πολύ, αλλά εκεί βρίσκεται η αξία. — Τελικά, ΜΙΚΑ, από πού πηγάζει αυτή η αστείρευτη παιδική σου δημιουργικότητα; Ξέρεις, το πιο επιδραστικό πράγμα που συνέβη στη ζωή μου είναι ότι με πέταξαν εξώ από το σχολείο. Βρισκόμουν σε μια πολύ τρυφερή παιδική ηλικία, και μετά από αυτό έπαθα τρομερή ζημία. Για περίπου τέσσερεις μήνες σταμάτησα να μιλάω και να επικοινωνώ με τον κόσμο, ξέχασα ακόμη και πώς να διαβάζω και να γράφω. Είχα σοβαρό τραύμα – έκτοτε να φανταστείς δεν κατάφερα ποτέ μου να ξαναδιαβάσω παρτιτούρες. Μέχρι εκείνο το σημείο, μπορούσα να παίξω ένα κομμάτι του Μότσαρτ με μια κοφτή ματιά στις νότες. Έπειτα από το τραύμα που βίωσα, δεν μπόρεσα να το κάνω ποτέ ξανά. Στο σχολείο μου δέχτηκα τρομερό bullying, κι όταν ο εκφοβισμός και η κακοποίηση ήρθαν από τον ίδιο μου τον δάσκαλο, ένιωσα πως όλα τελείωσαν για μένα. Εξαφανίστηκα, προτιμούσα να προσποιούμαι ότι ήμουν νεκρός παρά να αντιμετωπίσω αυτό που μου συνέβαινε. Ένιωθα εντελώς ανάξιος. Χάρη σε αυτό το τραύμα, ωστόσο, οι γονείς μου αναζήτησαν έναν εναλλακτικό δρόμο για εμένα. Θυμάμαι που η μητέρα μου μού είχε πει:«Αν νιώθεις άχρηστος στον κανονικό κόσμο, παράτησέ τον. Δεν θα πας σχολείο, αλλά θα βρεις μια δουλειά, θα μάθεις να τραγουδάς και έχεις έξι μήνες για να τα καταφέρεις». Έτσι και έγινε. Μέσα σε τέσσερις μήνες τραγουδούσα στη Βασιλική Όπερα και πήρα τον πρώτο μου μισθό, μέσα σε έξι έκανα εμπορικές ηχογράφησεις τις μισές ημέρες της εβδομάδας. Και ξαφνικά δεν ήμουν πλέον ένα άχρηστο παιδί, αλλά βρήκα την αξία μου. Και όλη αυτή η δύναμη προήλθε από ένα εντελώς ανορθόδοξο μέρος. Αυτό, λοιπόν, με έκανε να καταλάβω πως σε ένα δυσανεκτικό και ανελέυθερο περιβάλλον, οι διαφορές μας κινδυνεύουν να μας πληγώσουν ή ακόμα και να μας σκοτώσουν. Αλλά σε ένα ανεκτικό περιβάλλον, οι διαφορές μας είναι τα ισχυρότερα μας όπλα, είναι ικανές να μας μεταμορφώσουν σε υπερήρωες. Η μισαλλοδοξία δεν προκαλεί τίποτα άλλο πέρα από την καταστροφή, γιατί φέρνει το μίσος. Η ανεκτικότητα είναι αυτή που θα φέρει την αριστεία. Twitter I've opened an extra thread for this, as it's so long and interesting. 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
dcdeb Posted June 29, 2023 Share Posted June 29, 2023 Another lengthy article in Greek press -- I've included a Google translation. https://www.news247.gr/sunday-edition/o-mika-xerei-to-mystiko-gia-na-meineis-neos.10097070.html O Mika στο Coachella Music & Arts Festival τον Απρίλιο του 2022 AMY HARRIS/INVISION/AP ROCKWAVE STORIES O MIKA ξέρει το μυστικό για να μείνεις νέος Ο ποπ σταρ ΜΙΚΑ πέρασε το lockdown σε ένα μπαλκόνι στην Αθήνα, αλλά προτιμάει τα Ζαγοροχώρια. ROCKWAVE FESTIVAL 2023 Χριστίνα Τσατσαράγκου 29 Ιουνίου 2023 Ο πολύχρωμος μουσικός κόσμος του MIKA είναι pop, παιχνιδιάρικος και ρομαντικός. Ο 39χρονος pop star, τον οποίο έχουμε ταυτίσει με τα τραγούδια “Relax Take it easy” και “Grace Kelly”, έχει πολλούς λόγους να είναι πρεσβευτής της θετικότητας. Ένας από αυτούς είναι ότι γεννήθηκε στην εμπόλεμη Βηρυτό και κάπου έσκαγαν βόμβες. Το Σάββατο 1η Ιουλίου ο MIKA θα δώσει ένα μοναδικό σόου στη Μαλακάσα πλαισιώνοντας τον Robbie στο πλαίσιο του Rockwave. Αν και γνωρίζει την Ελλάδα πολύ καλά, δεν έχει κάνει ποτέ συναυλίες στη χώρα μας, κάτι που ίσως εξηγεί και το γιατί το ελληνικό κοινό δεν τον γνωρίζει τόσο καλά. Το βιογραφικό του όμως είναι εντυπωσιακό. Ανώτερες σπουδές στη μουσική (όπερα και πιάνο), συνεργασίες με διάσημους καλλιτέχνες, τηλεόραση, άλμπουμ, φιλανθρωπικό έργο, απίστευτα ταξίδια και μία στενή σχέση με την Ελλάδα που δεν γνωρίζαμε. Λίγο πριν πετάξει χρυσόσκονη στο φετινό Rockwave μας μίλησε μέσω zoom για την Αθήνα που αγάπησε στο lockdown, τα Ζαγοροχώρια και τη δική του αντίληψη για τη νεότητα. O MIKA PROMO PHOTO Από τη Βηρυτό στο Παρίσι και μετά στα κλαμπ του Σόχο Ο Michael Holbrook Penniman Jr. γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου του 1983 στη Βηρυτό και έχει τέσσερα αδέρφια. Όταν ο Mika ήταν ενός ετών η οικογένειά του αναγκάστηκε να μετακομίσει στο Παρίσι λόγω της εμπόλεμης κατάστασης στον Λίβανο. Εκεί ο ΜΙΚΑ μεγάλωσε - όπως λέει ο ίδιος - σαν νεαρός Παριζιάνος. Το πρώτο κομμάτι που έπαιξε στο πιάνο ever ήταν το "Les Champs-Élysées" του Joe Dassin, ενώ στα 7 έγραψε το πρώτο του τραγούδι με τίτλο "Angry" (Θυμωμένος), το οποίο σήμερα περιγράφει ως φρικτό. Το 1990, ο τραπεζίτης πατέρας του βρέθηκε στο Κουβέιτ για επαγγελματικούς λόγους και παγιδεύτηκε για επτά μήνες στην αμερικανική πρεσβεία, λόγω του πολέμου στον Κόλπο. Επιστρέφοντας άλλαξε δουλειά και η οικογένεια μετακόμισε στο Λονδίνο, όταν ο MIKA ήταν 9 ετών. Αντιμετωπίζοντας περιστατικά bullying στο σχολείο λόγω του ότι είχε δυσλεξία, ο MIKA ξεκίνησε μαθήματα στο σπίτι. Με τον καιρό αποδείχθηκε πως είχε απίστευτες φωνητικές δυνατότητες και γρήγορα έγινε ένας νεαρός βιρτουόζος του πιάνου και της σύνθεσης. Οι σπουδές στη μουσική έδωσαν διέξοδο στο ταλέντο του και στράφηκε στην όπερα. Στο Λονδίνο, την ημέρα σπούδαζε και περνούσε τα βράδια του στα ροκ και electro μπαρ του Σόχο, γράφοντας ποπ μουσική. Δεν είμαι ο τύπος που θα πάει στα νησιά. Προτιμώ τη Βόρεια Ελλάδα, τα Ζαγοροχώρια και γενικά λατρεύω την Ήπειρο. Μου αρέσουν οι απίστευτες μουσικές της, τα κλαρίνα και οι τοπικές παραδόσεις. Έχουν μία ιδιαίτερη μελαγχολία που ταιριάζει απόλυτα με το τοπίο. Η επιτυχία τον βρήκε όταν κυκλοφόρησε το “Life In Cartoon Motion” το 2007, άλμπουμ που έγινε χρυσό και πλατινένιο σε 32 χώρες και το οποίο έκανε πάνω από 10 εκατομμύρια πωλήσεις. Αυτό το άλμπουμ περιλαμβάνει τα δύο πρώτα mega hit του Mika, “Relax Take it easy” και “Grace Kelly” που βρέθηκε για πέντε εβδομάδες στο Νο1 στο UK Singles Chart. Το άλμπουμ κατάφερε να ανέβει στην κορυφή της ψηφοφορίας του BBC, Sound of 2007, και ο ΜΙΚΑ να κερδίσει Brit Award ως ο πιο πρωτοποριακός Βρετανός καλλιτέχνης - Best British Breakthrough act - του 2008 αλλά και να πετύχει μία υποψηφιότητα στα Grammy. O MIKA έχει κυκλοφορήσει τρία επίσης άλμπουμ που έγιναν πλατινένια: “The Boy Who Knew Too Much”, “The Origin of Love” και “No Place In Heaven”. Η διαρκής αναζήτηση της καταγωγής του και του πραγματικού του ονόματος, Michael Penniman Holbrook Junior, οδήγησε τον ΜΙΚΑ στην κυκλοφορία του πέμπτου του άλμπουμ, “My Name Is Michael Holbrook”. Ένα άλμπουμ το οποίο αποτέλεσε πρόκληση για εκείνον στην προσπάθειά του να ανακαλύψει την ταυτότητά του πριν την επιτυχία, πριν το “Grace Kelly”. Σε ένα μπαλκόνι στην Αθήνα Ο MIKA είναι ένας ορμητικός τύπος, μονίμως χαμογελαστός και εμφανίστηκε στο zoom μας με φόντο τα πυκνά κλαδιά ενός δέντρου. Φανερά εστιασμένος στη χαρά και στη θετική πλευρά της ζωής ο MIKA ξεκίνησε να μας λέει γιατί η εμφάνισή του στο Rockwave έχει μεγάλη σημασία για εκείνον. Μετά από ένα ανάλαφρο αστείο για τη ζέστη στην Αθήνα, την οποία ξέρει πολύ καλά, ξεκίνησε η σύντομη κουβέντα μας. “Έχει φοβερό ενδιαφέρον για μένα αυτή η εμφάνιση στο Rockwave, γιατί ενώ έχω προσωπική επαφή με την Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια, δεν έχω εμφανιστεί ποτέ σε συναυλία στο ελληνικό κοινό. Για κάποιο λόγο δεν είχε προκύψει και είναι η πρώτη φορά που ενώ γνωρίζω μία χώρα τόσο καλά δεν έχω παρουσιάσει τη δουλειά μου στο κοινό της. Το έβαλα στόχο για φέτος και είπα στους συνεργάτες μου ότι πρέπει να γίνει επιτέλους. Είμαι πολύ περίεργος και ενθουσιασμένος για το πώς θα αισθανθώ. Δεν έχω ιδέα πώς είναι το ελληνικό κοινό και έχω μεγάλη περιέργεια να το ανακαλύψω.” O MIKA PROMO PHOTO Τον ρωτάμε ποια είναι η σχέση του με την Ελλάδα, και ανακαλύπτουμε ότι όντως την ξέρει πιο καλά από ότι φανταζόμασταν. “Έχω ταξιδέψει στην Ελλάδα και μάλιστα πέρασα το lockdown στην Αθήνα, όπου είχαμε ένα διαμέρισμα με τον σύντροφό μου, για επτά χρόνια. Δεν είμαι τόσο ο τύπος των νησιών. Προτιμώ τη Βόρεια Ελλάδα, μου αρέσουν τα βουνά και έχω ταξιδέψει πολύ στα ορεινά, λόγω της καταγωγής του συντρόφου μου που είναι μισός Έλληνας. Έχουμε γυρίσει τα Ζαγοροχώρια και γενικά λατρεύω την Ήπειρο, όχι μόνο για τις φυσικές ομορφιές της. Μου αρέσουν οι απίστευτες μουσικές, τα κλαρίνα και οι τοπικές παραδόσεις. Έχουν μία ιδιαίτερη μελαγχολία που ταιριάζει απόλυτα με το τοπίο. Ταυτόχρονα, λατρεύω την Αθήνα. Είχα το προνόμιο να μείνω εκεί για κάποιο καιρό, και αυτή η πόλη έχει και θα έχει πάντα μία θέση στην καρδιά μου. Σε μία δύσκολη φάση της ζωής μου μου πρόσφερε στέγη και τώρα που επιστρέφω για το σόου το ξαναθυμάμαι με τρυφερότητα. Ήμουν στη μέση μιας παγκόσμιας περιοδείας και είχα βρεθεί για γυρίσματα στο νησιωτικό σύμπλεγμα Vanuatu (Το Βανουάτου είναι αρχιπέλαγος που βρίσκεται στον νότιο Ειρηνικό, 1.000 χλμ. δυτικά των νησιών Φίτζι) και συγκεκριμένα πέρασα πέντε μέρες σε ένα μικρό νησάκι που λέγεται Tanna. Εκεί κάναμε γυρίσματα με μια φυλή ιθαγενών και ήμουν αποκομμένος από τον κόσμο. Κατόπιν ταξίδεψα για εμφανίσεις στην Ιαπωνία και στην Κίνα και μετά χτύπησε ο κορονοϊός και όλα άρχισαν να κλείνουν. Στο lockdown βρέθηκα στην Αθήνα, έφτιαξα μια "φούσκα" και έβαλα τον εαυτό μου μέσα. Ξυπνούσα, καθόμουν στο μπαλκόνι και άκουγα τη γειτονιά να παίζει μουσική. Στην πιο δύσκολη φάση της ζωής μου, ένιωσα ένας από τους πιο τυχερούς ανθρώπους στον πλανήτη. Πανικοβλήθηκα. Μόλις είχα πουλήσει το σπίτι μου στο Λονδίνο, άρα δεν μπορούσα να πάω στη Βρετανία γιατί δεν είχα πού να μείνω. Δεν μπορούσα να επιστρέψω στην Ιταλία, γιατί ήδη είχαν κλείσει τα σύνορα. Το ξενοδοχείο μου στη Γαλλία είχε “κλείσει” λόγω πανδημίας και δεν μπορούσα να πάω ούτε εκεί. Η μητέρα μου ήταν άρρωστη στο Παρίσι και δεν μπορούσα να τη δω. Δεν μπορούσα να πάω στην Αμερική γιατί ο σύντροφός μου που είναι Ελληνο-βρετανός δεν μπορούσε να πάρει πράσινη κάρτα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Για πρώτη φορά στη ζωή μου κόλλησα. Δεν είχα δουλειά, γιατί τα πάντα ακυρώθηκαν, και δεν ήξερα καν πότε και αν θα “ανοίξουν” όλα. Και τότε βρέθηκα στην Αθήνα. Και εκεί βρήκα μία “φούσκα” και έβαλα τον εαυτό μου μέσα. Έμεινα σε ένα διαμέρισμα, το οποίο είχαμε με τον σύντροφό μου για κάποια χρόνια. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν μπορούσα να δουλέψω. Ξυπνούσα το πρωί και καθόμουν στο μπαλκόνι. Στην αρχή ήμουν στεναχωρημένος και νευρικός. Ανησυχούσα για τη μητέρα μου ήταν άρρωστη, αλλά ευτυχώς δεν ήμουν και στην άλλη άκρη του κόσμου. Σιγά σιγά όμως αυτό το μπαλκόνι στην Αθήνα μεταμορφώθηκε όταν οι γείτονες άρχισαν να παίζουν μουσική. Ο ένοικος στον επάνω όροφο έπαιζε πιάνο και απολάμβανα κομμάτια Μπαχ. Μια γυναίκα, στην ίδια γειτονιά, έπαιζε Σούμπερτ στο σαλόνι της. Λίγο παρακάτω ένας τρομπετίστας έκανε πρόβες και κάπου εκεί στο βάθος ένας κλασικός τενόρος τραγουδούσε όπερα. Καθόμουν στο μπαλκόνι ακούγοντας όλα αυτά και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Μετά πήγαινα για τρέξιμο στο κέντρο και γύρω από την Ακρόπολη, γιατί μας επέτρεπαν να γυμναζόμαστε, και η πόλη ήταν τελείως άδεια. Ήταν απίστευτο! Μάρτυς μου ο Θεός, ένιωσα ένας από τους πιο τυχερούς ανθρώπους στον πλανήτη. Μία από τις πιο άσχημες περιόδους της ζωής μου έγινε τελικά μία από τις πιο όμορφες και ιδιαίτερες, λόγω της Αθήνας. O Mika στο Coachella του 2022 AMY HARRIS/INVISION/AP Συμπερίληψη και “Keep it simple” Ο MIKA είναι ένας καλλιτέχνης ευαισθητοποιημένος σε θέματα ομοφοβίας και διακρίσεων, καθώς σε νεαρή ηλικία είχε υποστεί bullying. Τον Ιούλιο του 2015 μάλιστα ήταν το κεντρικό πρόσωπο μιας καμπάνιας κατά της ομοφοβίας και των διακρίσεων κατά της LGBTQ+ κοινότητας στην Ιταλία, με το σλόγκαν και το hashtag #rompiamoilsilenzio (Να Σπάσουμε τη Σιωπή). Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει μιλήσει δημοσίως για τη συμπερίληψη και για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τον ρωτάμε τη γνώμη του για τις “ταμπέλες” και τις “κανονικότητες”. “Δεν είμαι ενάντια στις ‘ταμπέλες’, και το λέω με την έννοια ότι η φράση αυτή είναι πολύ γενική και δημιουργεί πόλωση. Είναι πολύ προφανές σαν επιχείρημα. Πιστεύω ότι το να παλεύεις κατά των κοινωνικών διακρίσεων είναι θεμελιώδες ζήτημα. Το να μην δέχεσαι τις “ταμπέλες” σημαίνει ότι αμφισβητείς αυτό που η κοινωνία θεωρεί “κανονικό”. Είμαι υπέρ του ανοικτού διαλόγου και ενάντια σε οτιδήποτε “πνίγει” την έκφραση. Άρα αν σε απασχολεί στα 14 το γιατί είσαι εκνευρισμένος με τον κόσμο γύρω σου και αν νιώθεις ότι θέλεις να αλλάξει τα πράγματα και να συμβάλλεις σε έναν διάλογο προς την αλλαγή το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να αμφισβητήσεις τις “κανονικότητες” που έχουν εφευρεθεί για να μας περιορίζουν. Όταν θεωρείς ότι όλα θα μείνουν σταθερά και ότι τα καθημερινά προνόμια που έχεις θα είναι πάντα εκεί, και τα δικαιούσαι, τότε μπορεί να δημιουργηθεί ένας εφησυχασμός. Και θεωρώ ότι ο εφησυχασμός είναι αρκετά επικίνδυνος. Πιστεύω λοιπόν ότι οι “ταμπέλες” είναι ο πρώτος σταθμός στον οποίο πρέπει να “δουλέψουμε” για να αυξήσουμε την ανεκτικότητα και τη συμπερίληψη σε μία κοινωνία. Κάποιοι άνθρωποι να μην ξεχνάμε -και αυτό με εξοργίζει- χρησιμοποιούν τις ταμπέλες ως μέσο για να προστατευτούν. Όταν δηλαδή θέλουν να “χτυπήσουν” ένα νεύρο ή να προκαλέσουν μια σύγκρουση. Εγώ λέω, αμφισβήτησε τις ταμπέλες και δες αν μπορεί κάποιος να σου απαντήσει με ευφυΐα. Και όταν ξεκινήσει ένας σοβαρός διάλογος σκέψου ότι θα πρέπει να μπορείς να ανταποκριθείς ουσιαστικά.” Ο MIKA PROMO PHOTO Το νέο του τραγούδι λέγεται “Keep it simple”. Θα μπορούσε να είναι μια προτροπή - μέσα σε έναν κυκεώνα social media εικόνων και προσλαμβανουσών - για να απλοποιήσουμε τα πράγματα;“Να το σκεφτώ. Ναι, ίσως. Πιστεύω ότι γενικά οι άνθρωποι όταν αντιμετωπίζουμε ένα θέμα γινόμαστε μελοδραματικοί για να φτάσουμε τελικά στο ίδιο αποτέλεσμα/λύση πολύ πιο μετά. Ξοδεύουμε πολύ χρόνο να φτάσουμε εκεί που θα φτάναμε ούτως ή άλλως από την αρχή. Οπότε, ναι, ας αντιμετωπίζουμε τα πράγματα πιο απλά.” Ο πόλεμος σε κάνει να είσαι έτοιμος να προσαρμοστείς σε μια καινούργια συνθήκη, για να επιβιώσεις. Γίνεσαι ανθεκτικός και σε αναγκάζει να βρίσκεις λύσεις. Μέσα σε αυτή την αβεβαιότητα, την οποία θα κληθείς να φέρεις στα μέτρα σου, υπάρχει και ένα ποσοστό δημιουργικότητας. Στο παρελθόν έχει δηλώσει ότι δεν νιώθει καθόλου άνετα με την αναγνωρισιμότητα. Τι είναι για εκείνον η φήμη; “Υπάρχουν πολλά είδη σταρ. Και όπως εξελίσσεται η καριέρα ενός ανθρώπου το είδος της φήμης που αποκτάς επίσης μεταβάλλεται και εξελίσσεται. Και καλό θα είναι να μπορείς να πλοηγηθείς ανάμεσα στα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της φήμης και να εξασφαλίσεις ότι παραμένεις πιστός στο σύστημα αξιών σου. Το να έχεις αποκτήσει ένα όνομα σου δίνει ελευθερία, σου ανοίγει πόρτες και σου επιτρέπει να είσαι πιο δημιουργικός και να παίρνεις τις δικές σου αποφάσεις. Το λάθος κομμάτι της φήμης είναι μία φυλακή, ένα κλουβί και μπορεί κυριολεκτικά να σε σκοτώσει”. Όταν βολεύεσαι, εφησυχάζεις και αυτό είναι επικίνδυνο Η λέξη “πόλεμος” έχει μία συγκεκριμένη βαρύτητα στην οικογένεια του MIKA. Η μητέρα του έχει καταγωγή από τον Λίβανο και τη Δαμασκό και ο πατέρας του είναι Αμερικανός γεννημένος στο Ισραήλ. Πόσο τον έχoυν επηρεάσει οι ιστορίες για τον πόλεμο στον τρόπο που βλέπει τον κόσμο;“Πιστεύω ότι ο πόλεμος είναι συνώνυμος με την αστάθεια. Και η έλλειψη σταθερότητας σε κάνει να μην μπορείς να πάρεις τίποτα για δεδομένο. Όταν μεγαλώνεις υποθέτοντας ότι όλα θα μείνουν σταθερά και ότι τα καθημερινά προνόμια που έχεις θα είναι πάντα εκεί, και τα δικαιούσαι, τότε μπορεί να δημιουργηθεί ένας εφησυχασμός. Και θεωρώ ότι ο εφησυχασμός είναι αρκετά επικίνδυνος. Το μυστικό για να μείνεις νέος είναι να μην “βολεύεσαι”. Θα σου έλεγα μην αγοράζεις κρέμες, μην παίρνεις βιταμίνες, μην βάζεις βλακείες στα μούτρα σου για να παραμείνεις νέος. Μην εφησυχάζεις. Ακόμα και αν μιλήσεις με μία ηλικιωμένη 99 ετών στην Ικαρία, θα βρεις εκεί πίσω ένα πνεύμα που είναι ανήσυχο. Εγώ γεννήθηκα μέσα στον πόλεμο και ο πόλεμος σαν ιδέα ήταν πάντοτε στο μυαλό μου. Ο πατέρας μου μεγάλωσε στο Λίβανο σε μία εκρηκτική ατμόσφαιρα, εγώ μεγάλωσα στο Παρίσι σε μία “μεταφυτεμένη” λιβανέζικη κοινότητα, μέσα στην οποία πραγματικά ο πόλεμος ήταν πανταχού παρών. Και παντού συζητούσαν για πολιτική. Όλοι μιλούσαν για αυτό, το περιβάλλον μου, η οικογένειά μου, παντού και πάντα. Κατόπιν, η ζωή έγινε λίγο πιο φυσιολογική, ας το πούμε έτσι, και μετά ο πατέρας μου έμπλεξε στον Πόλεμο του Κόλπου λόγω της δουλειάς του και κατέληξε όμηρος στην εμπόλεμη ζώνη. Και όλα ξανάρχισαν από την αρχή. Και μετά μετακομίσαμε ξανά - από το Παρίσι στο Λονδίνο. Και αυτό όλο ήταν μία έλλειψη σταθερότητας, στην οποία μπαίναμε και βγαίναμε συνεχώς. Συνήθισα στην ιδέα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όταν ζεις όπως έζησα εγώ υπάρχει η αίσθηση ότι αυτό που υπάρχει σήμερα γύρω σου, την επόμενη στιγμή μπορεί να μην είναι εκεί. Να το χάσεις ή να σου το πάρουν. Για αυτό πρέπει συνεχώς να είσαι έτοιμος να προσαρμοστείς σε μια καινούργια συνθήκη, για να επιβιώσεις. Αυτό σε κάνει ανθεκτικό και σε αναγκάζει να βρίσκεις λύσεις. Μέσα σε αυτή την αβεβαιότητα, την οποία θα κληθείς να φέρεις στα μέτρα σου, υπάρχει και ένα ποσοστό δημιουργικότητας. Πιστεύω ότι το μυστικό για όλα είναι να μην εφησυχάζεις. Το μυστικό του να μείνεις νέος είναι να μην “βολεύεσαι”. Θα σου έλεγα μην αγοράζεις κρέμες, μην παίρνεις βιταμίνες, μην βάζεις βλακείες στα μούτρα σου για να παραμείνεις νέος. Ακόμα και αν μιλήσεις με μία ηλικιωμένη 99 ετών στην Ικαρία, θα βρεις εκεί πίσω ένα πνεύμα που δεν παραδίνεται, που είναι ανήσυχο. Και μπορεί να μιλήσεις σε έναν 27χρονο που μένει σε ένα προάστιο των ΗΠΑ και να νιώθεις ότι μιλάς με έναν 98χρονο γιατί έχει παραιτηθεί. Όταν εφησυχάζεις, είναι επικίνδυνο. O Mika στο Coachella το 2022 AMY HARRIS/INVISION/AP Αληθινές ιστορίες με ένα πιάνο Με αφετηρία τη μουσική έχει εμφανιστεί σαν κριτής και σε πολλά τηλεοπτικά σόου - όπως το X Factor. Μάλιστα το πιο πρόσφατο το “Piano” ήταν κάτι τελείως καινούργιο στα τηλεοπτικά χρονικά. Ποιο κομμάτι τον θέλγει σε ένα σόου, στο οποίο νέοι μουσικοί και τραγουδιστές πηγαίνουν για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους; “Πιστεύω ότι ένα talent σόου μπορεί να βοηθήσει, αλλά σαφέστατα υπάρχει και μία αρνητική πλευρά. Mιλάμε για σόου ψυχαγωγίας τα οποία βοηθούν να φανεί ένα ταλέντο μέσα στη βιομηχανία του “entertainment”. Υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, πλάσματα που πραγματικά έχουν το ταλέντο να γίνουν κάτι ιδιαίτερο. Αληθινό και καλλιτεχνικό. Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία δεν θα κάνει τίποτα απολύτως. Παίρνουν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούν, τα οποία δεν υπόσχονται κάποια καριέρα και τελικά δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Υπάρχει λοιπόν η καλή και η κακή πλευρά των σόου και όταν η ζυγαριά γύρει προς το “trash”, τότε μιλάμε για τηλεοπτικά “σκουπίδια”. Όταν όμως πραγματικά βρεθεί μια φωνή μέσα σε όλο αυτό τον εμπορικό κυκεώνα, μια ύπαρξη που φέρει μια ποιητική πνοή, αυτό είναι τρομερά δυνατό. Είναι σαν να λάμπει ένα διαμάντι από μέσα, και αυτές είναι πολύ σπάνιες και όμορφες στιγμές. Και πρέπει όταν είσαι νέος μουσικός να προσέξεις πάρα πολύ σε ποιο σόου θα διαλέξεις να βρεθείς. Στο τηλεοπτικό σόου “Piano” ένα πιάνο τοποθετείται δημόσια σε σιδηροδρομικούς σταθμούς και ερασιτέχνες περαστικοί καλούνται να παίξουν, λέγοντας την ιστορία τους. Οι κριτές παρακολουθούν χωρίς να αποκαλύπτονται και όσοι επιλέγονται διαγωνίζονται στο Royal Festival Hall. Το “Piano”, από την άλλη, ήταν ένα πολύ διαφορετικό τηλεοπτικό πρότζεκτ και έγινε σόου-φαινόμενο στη Βρετανία. Κανείς δεν περίμενε ότι θα πάει τόσο καλά. Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία νέου τηλεοπτικού φορμά τα τελευταία επτά χρόνια στη Βρετανία. Και να φανταστείς ότι το κάναμε χωρίς αμοιβή - με την (Βρετανή τηλεπαρουσιάστρια) Claudia Winkleman και τον (Κινέζο πιανίστα) Lang Lang. Παίρνουμε ανθρώπους που δεν θέλουν να γίνουν διάσημοι, αλλά θέλουν να πουν την ιστορία τους. Και διηγούμαστε αυτή την ιστορία, δείχνοντάς τη σε όλη τη χώρα μέσα από την τηλεόραση. Παίρνουμε τον αντι-ήρωα και τον κάνουμε σημαντικό, με τρυφερότητα και καλοσύνη. Και είναι εκπληκτικό όταν βλέπω ότι ένα σόου που έχει γυριστεί με τρυφερότητα και καλοσύνη έχει τηλεθέαση, σε αντίθεση με τα τηλεοπτικά “σκουπίδια” που έχουν ψεύτικους συναισθηματισμούς. Σιχαίνομαι τα “σκουπίδια” (ενν. τα τηλεοπτικά), με κάνουν να ανακατεύομαι.” [Στο “Piano” ένα πιάνο τοποθετείται σε σιδηροδρομικούς σταθμούς και ερασιτέχνες περαστικοί καλούνται να παίξουν λέγοντας την ιστορία τους. Οι κριτές παρακολουθούν χωρίς να αποκαλύπτονται και όσοι επιλέγονται διαγωνίζονται στο Royal Festival Hall. Ανάμεσά τους ένα 13χρονο τυφλό κορίτσι με κινητικά προβλήματα που διακρίθηκε στις “αόρατες” οντισιόν και η ιστορία της θα γίνει ντοκιμαντέρ στο Channel 4]. Η συζήτησή μας τελειώνει με τα μελλοντικά σχέδιά του. “Δουλεύω πάνω σε δύο νέα άλμπουμ παράλληλα. Το ένα στα αγγλικά, πολύ ποπ και τρελό, και απίστευτα διασκεδαστικό. και το άλλο αποκλειστικά στα γαλλικά. Αποφάσισα να κάνω ένα ποπ γαλλικό άλμπουμ γιατί είναι κάτι που δεν έχω ξανακάνει και είμαι πολύ περίεργος να δω πώς θα είναι. Έχω και διάφορα τηλεοπτικά πρότζεκτ στα σκαριά. Μου αρέσει τηλεόραση, αλλά με έναν ποιητικό ευαίσθητο τρόπο. Προς το παρόν αυτό που σκέφτομαι έντονα είναι το σόου μου στο Rockwave γιατί είναι σπάνιο πραγματικά να υπάρχει μια χώρα στην οποία δεν έχω εμφανιστεί ποτέ. Γιατί έχω εμφανιστεί σχεδόν …. παντού!” Spoiler MIKA knows the secret to staying young Pop star Mika spent the lockdown on a balcony in Athens, but prefers Zagorochoria. ROCKWAVE FESTIVAL 2023 Christina Tsatsaragou June 29, 2023 MIKA's colorful musical world is pop, playful and romantic. The 39-year-old pop star, who we have identified with the songs "Relax Take it easy" and "Grace Kelly" , has many reasons to be an ambassador of positivity. One of them is that he was born in war-torn Beirut and there were bombs going off somewhere. On Saturday July 1 MIKA will give a unique show in Malakasa alongside Robbie in the context of Rockwave . Although he knows Greece very well, he has never performed in our country, which perhaps explains why the Greek public does not know him so well. But his resume is impressive. Higher studies in music (opera and piano), collaborations with famous artists, television, albums, charity work, incredible travels and a close relationship with Greece that we did not know. Shortly before throwing gold dust at this year's Rockwave, he spoke to us via zoom about the Athens he fell in love with during the lockdown, Zagorochoria and his own perception of youth . Mika PROMO PHOTO From Beirut to Paris and then to the clubs of Soho Michael Holbrook Penniman Jr. was born on August 18, 1983 in Beirut and has four siblings. When Mika was one year old his family was forced to move to Paris due to the war situation in Lebanon. There MICA grew up - as he says - like a young Parisian. The first piece he ever played on the piano was "Les Champs-Élysées" by Joe Dassin, while at the age of 7 he wrote his first song entitled "Angry", which he describes today as horrible. In 1990, his banker father was in Kuwait on business and was trapped for seven months in the American embassy due to the Gulf War . On his return he changed jobs and the family moved to London when MIKA was 9 years old. Facing incidents of bullying at school because he had dyslexia, MIKA started home lessons. In time he proved to have incredible vocal abilities and quickly became a young virtuoso of piano and composition . Studies in music gave way to his talent and he turned to opera. In London, he studied during the day and spent his evenings in the rock and electro bars of Soho, writing pop music. I'm not the type to go to the islands. I prefer Northern Greece, Zagorochoria and in general I love Epirus. I like her incredible music, clarinet and local traditions. They have a special melancholy that fits perfectly with the landscape. Success found him when he released “Life In Cartoon Motion” in 2007 , an album that went gold and platinum in 32 countries and sold over 10 million. This album features Mika's first two mega hits, 'Relax Take it easy' and 'Grace Kelly' which spent five weeks at No1 on the UK Singles Chart. The album managed to reach the top of the BBC's Sound of 2007 poll, and MIKA won a Brit Award as the most innovative British artist - Best British Breakthrough act - of 2008 and also achieved a Grammy nomination. MIKA has also released three platinum albums: “ The Boy Who Knew Too Much ”, “The Origin of Love” and “No Place In Heaven” . The ongoing search for his origins and his real name, Michael Penniman Holbrook Junior, led MIKA to release his fifth album, “ My Name Is Michael Holbrook ”. An album which was a challenge for him in his attempt to discover his identity before success, before "Grace Kelly". On a balcony in Athens MIKA is an impetuous guy, always smiling and appeared in our zoom against the background of the thick branches of a tree. Clearly focused on joy and the positive side of life, MIKA began to tell us why his appearance at Rockwave means so much to him. After a light joke about the heat in Athens, which he knows very well, our short conversation began. "This performance at Rockwave is of great interest to me, because while I have had personal contact with Greece for many years, I have never performed in concert in front of the Greek public. For some reason it had not come up and it is the first time that while I know a country so well I have not presented my work to its audience. I made it a goal for this year and told my colleagues that it must finally be done. I am very curious and excited about how it will feel. I have no idea what the Greek public is like and I'm very curious to find out." Mika PROMO PHOTO We ask him what his relationship is with Greece, and we discover that he really knows it better than we imagined. "I have traveled to Greece and even passed the lockdown in Athens, where we had an apartment with my partner, for seven years. I'm not much of an island guy. I prefer Northern Greece, I like the mountains and have traveled a lot in the mountains, because of my partner's background who is half Greek. We have visited Zagorochoria and in general I love Epirus, not only for its natural beauties. I like incredible music, clarinet and local traditions. They have a special melancholy that fits perfectly with the landscape. At the same time, I love Athens. I had the privilege of living there for some time, and this city has and always will have a place in my heart. During a difficult phase of my life, he offered me shelter and now that I return for the show, I remember it again with tenderness. I was in the middle of a world tour and I had been filming in the Vanuatu island complex ( Vanuatu is an archipelago located in the South Pacific, 1,000 km west of the Fiji Islands ) and in particular I spent five days on a small island called Tanna. There we were filming with an indigenous tribe and I was cut off from the world. Then I traveled for shows in Japan and China and then the coronavirus hit and everything started to shut down. During the lockdown I found myself in Athens, I made a "bubble" and put myself inside. I would wake up, sit on the balcony and hear the neighborhood playing music. In the most difficult phase of my life, I felt like one of the luckiest people on the planet. I panicked. I had just sold my house in London, so I couldn't go to Britain because I had nowhere to stay. I couldn't go back to Italy, because the borders were already closed. My hotel in France was "closed" due to a pandemic and I couldn't go there either. My mother was ill in Paris and I could not see her. I couldn't go to America because my Greek-British partner couldn't get a green card. I did not know what to do. For the first time in my life I got stuck. I didn't have a job, because everything was canceled, and I didn't even know when and if everything would "open". And then I found myself in Athens. And there I found a "bubble" and put myself inside. I stayed in an apartment, which my partner and I had for some years. It was the first time in my life that I couldn't work. I used to wake up in the morning and sit on the balcony. At first I was upset and nervous. I was worried about my mother being sick, but luckily I wasn't on the other side of the world either. Little by little, however, this balcony in Athens was transformed when the neighbors started playing music. The tenant upstairs played the piano and I enjoyed Bach pieces. A woman, in the same neighborhood, was playing Schubert in her living room. A little further down a trumpet player was rehearsing and somewhere in the background a classical tenor was singing opera. I was sitting on the balcony listening to all this and I couldn't believe it. Then I would go for a run in the center and around the Acropolis, because we were allowed to exercise, and the city was completely empty. It was incredible! My God, I felt like one of the luckiest people on the planet. One of the worst periods of my life finally became one of the most beautiful and special, because of Athens. Mika at Coachella 2022 AMY HARRIS/INVISION/AP Inclusion and “Keep it simple” MIKA is an artist aware of issues of homophobia and discrimination, as he was bullied at a young age. In July 2015, he was the central figure of a campaign against homophobia and discrimination against the LGBTQ+ community in Italy, with the slogan and hashtag #rompiamoilsilenzio (Breaking the Silence). There are not a few times he has spoken publicly about inclusion and human rights. We ask him his opinion on "labels" and "norms". “I'm not against 'labels', and I say that in the sense that the phrase is too general and polarizing. It's too obvious an argument. I believe that fighting against social discrimination is a fundamental issue. Not accepting "labels" means challenging what society considers "normal". I am in favor of open dialogue and against anything that "stifles" expression. So if you are concerned at 14 why you are irritated with the world around you and if you feel that you want to change things and contribute to a dialogue towards change the first thing you should do is question the "norms" that have been invented to limit us. When you think that everything will stay fixed and that the daily privileges you have will always be there, and you are entitled to them, then complacency can set in. And I think complacency is quite dangerous. So I believe that "labels" are the first station at which we must "work" to increase tolerance and inclusion in a society. Some people, let's not forget - and this infuriates me - use labels as a means of protecting themselves. That is, when they want to "hit" a nerve or cause a conflict. I say, challenge the labels and see if someone can answer you with intelligence. And when a serious dialogue begins, think that you should be able to respond effectively." Mika PROMO PHOTO His new song is called "Keep it simple". Could it be a prompt - amidst a social media quagmire of images and recruiters - to simplify things? "Let me think about it. Yes maybe. I think that people in general when faced with an issue we become melodramatic only to eventually arrive at the same result/solution much later. We spend a lot of time getting where we would have gotten anyway from the beginning. So, yes, let's keep things simple.” War makes you ready to adapt to a new condition in order to survive. You become resilient and it forces you to find solutions. Within this uncertainty, which you will be called upon to deal with, there is also a degree of creativity. He has stated in the past that he is not at all comfortable with the publicity. What is fame to him ? "There are many kinds of stars. And as a person's career progresses the kind of fame you get also changes and evolves. And it will be good to be able to navigate the pros and cons of fame and ensure you stay true to your value system. Having a name gives you freedom, opens doors and allows you to be more creative and make your own decisions. The wrong piece of fame is a prison, a cage, and it can literally kill you." When you get comfortable, you become complacent and that is dangerous The word "war" has a certain weight in MIKA's family. His mother is of Lebanese and Damascus descent and his father is an American born in Israel. How much have the stories about the war affected the way he sees the world? "I believe that war is synonymous with instability. And the lack of stability makes you unable to take anything for granted. When you grow up assuming that everything will stay fixed and that the everyday privileges you have will always be there, and you're entitled to them, then complacency can set in. And I think complacency is quite dangerous. The secret to staying young is not to get comfortable. I would tell you not to buy creams, not to take vitamins, not to put crap on your face to stay young. Don't be complacent. Even if you talk to a 99-year-old woman in Ikaria, you will find a spirit back there that is restless. I was born in war and war as an idea was always in my mind. My father grew up in Lebanon in an explosive atmosphere, I grew up in Paris in a "transplanted" Lebanese community, in which the war really was omnipresent. And everywhere they were discussing politics. Everyone was talking about it, my environment, my family, everywhere and always. Then life got a little more normal, so to speak, and then my father got involved in the Gulf War because of his job and ended up as a hostage in the war zone. And everything started all over again. And then we moved again - from Paris to London. And this was all a lack of stability, which we were constantly going in and out of. I got used to the idea that nothing is a given. When you live like I did there is a feeling that what is around you today may not be there the next moment. Lose it or get it. That is why you must constantly be ready to adapt to a new condition in order to survive. This makes you resilient and forces you to find solutions. Within this uncertainty, which you will be called upon to deal with, there is also a degree of creativity. I believe the secret to everything is not to get complacent. The secret to staying young is not to get comfortable. I would tell you not to buy creams, not to take vitamins, not to put crap on your face to stay young. Even if you talk to a 99-year-old woman in Ikaria, you will find back there a spirit that does not give up, that is restless. And you can talk to a 27-year-old living in suburban America and feel like you're talking to a 98-year-old because he's resigned. When you get complacent, it's dangerous. Mika at Coachella in 2022 AMY HARRIS/INVISION/AP True stories with a piano Starting with music he has also appeared as a judge on several TV shows - such as The X Factor. In fact, the most recent "Piano" was something completely new in television history. What part draws him to a show where young musicians and singers go to make their dreams come true? "I think a talent show can help, but clearly there is a downside. We are talking about entertainment shows which help to show a talent within the "entertainment" industry. There are some exceptions, creatures that really have the talent to become something special. True and artistic. But the vast majority will do absolutely nothing. They get their fair share of 15 minutes of publicity, which doesn't promise a career and ultimately means absolutely nothing. So there is the good and the bad side of the shows and when the scales turn towards "trash", then we are talking about television "trash". But when a voice is really found in all this commercial space, an existence that carries a poetic breath, that is terribly powerful. It is like a diamond shining from within, and these are very rare and beautiful moments. And when you're a young musician you have to be very careful which show you choose to be at. In the TV show "Piano" a piano is placed in public at train stations and amateur passers-by are invited to play, telling their story. Judges watch anonymously and those selected compete in the Royal Festival Hall. "Piano", on the other hand, was a very different TV project and became a show-phenomenon in Britain. No one expected it to go so well. It is the biggest success of a new TV format in the last seven years in Britain. And imagine we did it for free - with (British TV presenter) Claudia Winkleman and (Chinese pianist) Lang Lang. We get people who don't want to be famous, but want to tell their story. And we're telling that story, showing it across the country on television. We take the anti-hero and make him matter, with tenderness and kindness. And it's amazing when I see that a show that has been made with tenderness and kindness has a viewership, unlike TV "garbage" that has fake sentimentality. I hate "garbage" (art. [ In “Piano” a piano is placed in train stations and amateur passers-by are invited to play while telling their story. Judges watch anonymously and those selected compete in the Royal Festival Hall. Among them a 13-year-old blind girl with mobility problems who stood out in the "invisible" auditions and her story will be made into a documentary on Channel 4] . Our discussion ends with his future plans. "I'm working on two new albums at the same time. The one in English, very pop and crazy, and incredibly fun. and the other exclusively in French. I decided to do a French pop album because it's something I've never done before and I'm very curious to see how it will be. I also have several television projects in the works. I like TV, but in a poetic sensitive way. At the moment what I'm thinking about strongly is my Rockwave show because it's really rare that there's a country I've never performed in. Because I have appeared almost …. everywhere!" Rockwave Festival, July 1st, viva.gr 2 3 Link to comment Share on other sites More sharing options...
O Mika στο Coachella Music & Arts Festival τον Απρίλιο του 2022 AMY HARRIS/INVISION/AP ROCKWAVE STORIES O MIKA ξέρει το μυστικό για να μείνεις νέος Ο ποπ σταρ ΜΙΚΑ πέρασε το lockdown σε ένα μπαλκόνι στην Αθήνα, αλλά προτιμάει τα Ζαγοροχώρια. ROCKWAVE FESTIVAL 2023 Χριστίνα Τσατσαράγκου 29 Ιουνίου 2023 Ο πολύχρωμος μουσικός κόσμος του MIKA είναι pop, παιχνιδιάρικος και ρομαντικός. Ο 39χρονος pop star, τον οποίο έχουμε ταυτίσει με τα τραγούδια “Relax Take it easy” και “Grace Kelly”, έχει πολλούς λόγους να είναι πρεσβευτής της θετικότητας. Ένας από αυτούς είναι ότι γεννήθηκε στην εμπόλεμη Βηρυτό και κάπου έσκαγαν βόμβες. Το Σάββατο 1η Ιουλίου ο MIKA θα δώσει ένα μοναδικό σόου στη Μαλακάσα πλαισιώνοντας τον Robbie στο πλαίσιο του Rockwave. Αν και γνωρίζει την Ελλάδα πολύ καλά, δεν έχει κάνει ποτέ συναυλίες στη χώρα μας, κάτι που ίσως εξηγεί και το γιατί το ελληνικό κοινό δεν τον γνωρίζει τόσο καλά. Το βιογραφικό του όμως είναι εντυπωσιακό. Ανώτερες σπουδές στη μουσική (όπερα και πιάνο), συνεργασίες με διάσημους καλλιτέχνες, τηλεόραση, άλμπουμ, φιλανθρωπικό έργο, απίστευτα ταξίδια και μία στενή σχέση με την Ελλάδα που δεν γνωρίζαμε. Λίγο πριν πετάξει χρυσόσκονη στο φετινό Rockwave μας μίλησε μέσω zoom για την Αθήνα που αγάπησε στο lockdown, τα Ζαγοροχώρια και τη δική του αντίληψη για τη νεότητα. O MIKA PROMO PHOTO Από τη Βηρυτό στο Παρίσι και μετά στα κλαμπ του Σόχο Ο Michael Holbrook Penniman Jr. γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου του 1983 στη Βηρυτό και έχει τέσσερα αδέρφια. Όταν ο Mika ήταν ενός ετών η οικογένειά του αναγκάστηκε να μετακομίσει στο Παρίσι λόγω της εμπόλεμης κατάστασης στον Λίβανο. Εκεί ο ΜΙΚΑ μεγάλωσε - όπως λέει ο ίδιος - σαν νεαρός Παριζιάνος. Το πρώτο κομμάτι που έπαιξε στο πιάνο ever ήταν το "Les Champs-Élysées" του Joe Dassin, ενώ στα 7 έγραψε το πρώτο του τραγούδι με τίτλο "Angry" (Θυμωμένος), το οποίο σήμερα περιγράφει ως φρικτό. Το 1990, ο τραπεζίτης πατέρας του βρέθηκε στο Κουβέιτ για επαγγελματικούς λόγους και παγιδεύτηκε για επτά μήνες στην αμερικανική πρεσβεία, λόγω του πολέμου στον Κόλπο. Επιστρέφοντας άλλαξε δουλειά και η οικογένεια μετακόμισε στο Λονδίνο, όταν ο MIKA ήταν 9 ετών. Αντιμετωπίζοντας περιστατικά bullying στο σχολείο λόγω του ότι είχε δυσλεξία, ο MIKA ξεκίνησε μαθήματα στο σπίτι. Με τον καιρό αποδείχθηκε πως είχε απίστευτες φωνητικές δυνατότητες και γρήγορα έγινε ένας νεαρός βιρτουόζος του πιάνου και της σύνθεσης. Οι σπουδές στη μουσική έδωσαν διέξοδο στο ταλέντο του και στράφηκε στην όπερα. Στο Λονδίνο, την ημέρα σπούδαζε και περνούσε τα βράδια του στα ροκ και electro μπαρ του Σόχο, γράφοντας ποπ μουσική. Δεν είμαι ο τύπος που θα πάει στα νησιά. Προτιμώ τη Βόρεια Ελλάδα, τα Ζαγοροχώρια και γενικά λατρεύω την Ήπειρο. Μου αρέσουν οι απίστευτες μουσικές της, τα κλαρίνα και οι τοπικές παραδόσεις. Έχουν μία ιδιαίτερη μελαγχολία που ταιριάζει απόλυτα με το τοπίο. Η επιτυχία τον βρήκε όταν κυκλοφόρησε το “Life In Cartoon Motion” το 2007, άλμπουμ που έγινε χρυσό και πλατινένιο σε 32 χώρες και το οποίο έκανε πάνω από 10 εκατομμύρια πωλήσεις. Αυτό το άλμπουμ περιλαμβάνει τα δύο πρώτα mega hit του Mika, “Relax Take it easy” και “Grace Kelly” που βρέθηκε για πέντε εβδομάδες στο Νο1 στο UK Singles Chart. Το άλμπουμ κατάφερε να ανέβει στην κορυφή της ψηφοφορίας του BBC, Sound of 2007, και ο ΜΙΚΑ να κερδίσει Brit Award ως ο πιο πρωτοποριακός Βρετανός καλλιτέχνης - Best British Breakthrough act - του 2008 αλλά και να πετύχει μία υποψηφιότητα στα Grammy. O MIKA έχει κυκλοφορήσει τρία επίσης άλμπουμ που έγιναν πλατινένια: “The Boy Who Knew Too Much”, “The Origin of Love” και “No Place In Heaven”. Η διαρκής αναζήτηση της καταγωγής του και του πραγματικού του ονόματος, Michael Penniman Holbrook Junior, οδήγησε τον ΜΙΚΑ στην κυκλοφορία του πέμπτου του άλμπουμ, “My Name Is Michael Holbrook”. Ένα άλμπουμ το οποίο αποτέλεσε πρόκληση για εκείνον στην προσπάθειά του να ανακαλύψει την ταυτότητά του πριν την επιτυχία, πριν το “Grace Kelly”. Σε ένα μπαλκόνι στην Αθήνα Ο MIKA είναι ένας ορμητικός τύπος, μονίμως χαμογελαστός και εμφανίστηκε στο zoom μας με φόντο τα πυκνά κλαδιά ενός δέντρου. Φανερά εστιασμένος στη χαρά και στη θετική πλευρά της ζωής ο MIKA ξεκίνησε να μας λέει γιατί η εμφάνισή του στο Rockwave έχει μεγάλη σημασία για εκείνον. Μετά από ένα ανάλαφρο αστείο για τη ζέστη στην Αθήνα, την οποία ξέρει πολύ καλά, ξεκίνησε η σύντομη κουβέντα μας. “Έχει φοβερό ενδιαφέρον για μένα αυτή η εμφάνιση στο Rockwave, γιατί ενώ έχω προσωπική επαφή με την Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια, δεν έχω εμφανιστεί ποτέ σε συναυλία στο ελληνικό κοινό. Για κάποιο λόγο δεν είχε προκύψει και είναι η πρώτη φορά που ενώ γνωρίζω μία χώρα τόσο καλά δεν έχω παρουσιάσει τη δουλειά μου στο κοινό της. Το έβαλα στόχο για φέτος και είπα στους συνεργάτες μου ότι πρέπει να γίνει επιτέλους. Είμαι πολύ περίεργος και ενθουσιασμένος για το πώς θα αισθανθώ. Δεν έχω ιδέα πώς είναι το ελληνικό κοινό και έχω μεγάλη περιέργεια να το ανακαλύψω.” O MIKA PROMO PHOTO Τον ρωτάμε ποια είναι η σχέση του με την Ελλάδα, και ανακαλύπτουμε ότι όντως την ξέρει πιο καλά από ότι φανταζόμασταν. “Έχω ταξιδέψει στην Ελλάδα και μάλιστα πέρασα το lockdown στην Αθήνα, όπου είχαμε ένα διαμέρισμα με τον σύντροφό μου, για επτά χρόνια. Δεν είμαι τόσο ο τύπος των νησιών. Προτιμώ τη Βόρεια Ελλάδα, μου αρέσουν τα βουνά και έχω ταξιδέψει πολύ στα ορεινά, λόγω της καταγωγής του συντρόφου μου που είναι μισός Έλληνας. Έχουμε γυρίσει τα Ζαγοροχώρια και γενικά λατρεύω την Ήπειρο, όχι μόνο για τις φυσικές ομορφιές της. Μου αρέσουν οι απίστευτες μουσικές, τα κλαρίνα και οι τοπικές παραδόσεις. Έχουν μία ιδιαίτερη μελαγχολία που ταιριάζει απόλυτα με το τοπίο. Ταυτόχρονα, λατρεύω την Αθήνα. Είχα το προνόμιο να μείνω εκεί για κάποιο καιρό, και αυτή η πόλη έχει και θα έχει πάντα μία θέση στην καρδιά μου. Σε μία δύσκολη φάση της ζωής μου μου πρόσφερε στέγη και τώρα που επιστρέφω για το σόου το ξαναθυμάμαι με τρυφερότητα. Ήμουν στη μέση μιας παγκόσμιας περιοδείας και είχα βρεθεί για γυρίσματα στο νησιωτικό σύμπλεγμα Vanuatu (Το Βανουάτου είναι αρχιπέλαγος που βρίσκεται στον νότιο Ειρηνικό, 1.000 χλμ. δυτικά των νησιών Φίτζι) και συγκεκριμένα πέρασα πέντε μέρες σε ένα μικρό νησάκι που λέγεται Tanna. Εκεί κάναμε γυρίσματα με μια φυλή ιθαγενών και ήμουν αποκομμένος από τον κόσμο. Κατόπιν ταξίδεψα για εμφανίσεις στην Ιαπωνία και στην Κίνα και μετά χτύπησε ο κορονοϊός και όλα άρχισαν να κλείνουν. Στο lockdown βρέθηκα στην Αθήνα, έφτιαξα μια "φούσκα" και έβαλα τον εαυτό μου μέσα. Ξυπνούσα, καθόμουν στο μπαλκόνι και άκουγα τη γειτονιά να παίζει μουσική. Στην πιο δύσκολη φάση της ζωής μου, ένιωσα ένας από τους πιο τυχερούς ανθρώπους στον πλανήτη. Πανικοβλήθηκα. Μόλις είχα πουλήσει το σπίτι μου στο Λονδίνο, άρα δεν μπορούσα να πάω στη Βρετανία γιατί δεν είχα πού να μείνω. Δεν μπορούσα να επιστρέψω στην Ιταλία, γιατί ήδη είχαν κλείσει τα σύνορα. Το ξενοδοχείο μου στη Γαλλία είχε “κλείσει” λόγω πανδημίας και δεν μπορούσα να πάω ούτε εκεί. Η μητέρα μου ήταν άρρωστη στο Παρίσι και δεν μπορούσα να τη δω. Δεν μπορούσα να πάω στην Αμερική γιατί ο σύντροφός μου που είναι Ελληνο-βρετανός δεν μπορούσε να πάρει πράσινη κάρτα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Για πρώτη φορά στη ζωή μου κόλλησα. Δεν είχα δουλειά, γιατί τα πάντα ακυρώθηκαν, και δεν ήξερα καν πότε και αν θα “ανοίξουν” όλα. Και τότε βρέθηκα στην Αθήνα. Και εκεί βρήκα μία “φούσκα” και έβαλα τον εαυτό μου μέσα. Έμεινα σε ένα διαμέρισμα, το οποίο είχαμε με τον σύντροφό μου για κάποια χρόνια. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που δεν μπορούσα να δουλέψω. Ξυπνούσα το πρωί και καθόμουν στο μπαλκόνι. Στην αρχή ήμουν στεναχωρημένος και νευρικός. Ανησυχούσα για τη μητέρα μου ήταν άρρωστη, αλλά ευτυχώς δεν ήμουν και στην άλλη άκρη του κόσμου. Σιγά σιγά όμως αυτό το μπαλκόνι στην Αθήνα μεταμορφώθηκε όταν οι γείτονες άρχισαν να παίζουν μουσική. Ο ένοικος στον επάνω όροφο έπαιζε πιάνο και απολάμβανα κομμάτια Μπαχ. Μια γυναίκα, στην ίδια γειτονιά, έπαιζε Σούμπερτ στο σαλόνι της. Λίγο παρακάτω ένας τρομπετίστας έκανε πρόβες και κάπου εκεί στο βάθος ένας κλασικός τενόρος τραγουδούσε όπερα. Καθόμουν στο μπαλκόνι ακούγοντας όλα αυτά και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Μετά πήγαινα για τρέξιμο στο κέντρο και γύρω από την Ακρόπολη, γιατί μας επέτρεπαν να γυμναζόμαστε, και η πόλη ήταν τελείως άδεια. Ήταν απίστευτο! Μάρτυς μου ο Θεός, ένιωσα ένας από τους πιο τυχερούς ανθρώπους στον πλανήτη. Μία από τις πιο άσχημες περιόδους της ζωής μου έγινε τελικά μία από τις πιο όμορφες και ιδιαίτερες, λόγω της Αθήνας. O Mika στο Coachella του 2022 AMY HARRIS/INVISION/AP Συμπερίληψη και “Keep it simple” Ο MIKA είναι ένας καλλιτέχνης ευαισθητοποιημένος σε θέματα ομοφοβίας και διακρίσεων, καθώς σε νεαρή ηλικία είχε υποστεί bullying. Τον Ιούλιο του 2015 μάλιστα ήταν το κεντρικό πρόσωπο μιας καμπάνιας κατά της ομοφοβίας και των διακρίσεων κατά της LGBTQ+ κοινότητας στην Ιταλία, με το σλόγκαν και το hashtag #rompiamoilsilenzio (Να Σπάσουμε τη Σιωπή). Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει μιλήσει δημοσίως για τη συμπερίληψη και για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τον ρωτάμε τη γνώμη του για τις “ταμπέλες” και τις “κανονικότητες”. “Δεν είμαι ενάντια στις ‘ταμπέλες’, και το λέω με την έννοια ότι η φράση αυτή είναι πολύ γενική και δημιουργεί πόλωση. Είναι πολύ προφανές σαν επιχείρημα. Πιστεύω ότι το να παλεύεις κατά των κοινωνικών διακρίσεων είναι θεμελιώδες ζήτημα. Το να μην δέχεσαι τις “ταμπέλες” σημαίνει ότι αμφισβητείς αυτό που η κοινωνία θεωρεί “κανονικό”. Είμαι υπέρ του ανοικτού διαλόγου και ενάντια σε οτιδήποτε “πνίγει” την έκφραση. Άρα αν σε απασχολεί στα 14 το γιατί είσαι εκνευρισμένος με τον κόσμο γύρω σου και αν νιώθεις ότι θέλεις να αλλάξει τα πράγματα και να συμβάλλεις σε έναν διάλογο προς την αλλαγή το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να αμφισβητήσεις τις “κανονικότητες” που έχουν εφευρεθεί για να μας περιορίζουν. Όταν θεωρείς ότι όλα θα μείνουν σταθερά και ότι τα καθημερινά προνόμια που έχεις θα είναι πάντα εκεί, και τα δικαιούσαι, τότε μπορεί να δημιουργηθεί ένας εφησυχασμός. Και θεωρώ ότι ο εφησυχασμός είναι αρκετά επικίνδυνος. Πιστεύω λοιπόν ότι οι “ταμπέλες” είναι ο πρώτος σταθμός στον οποίο πρέπει να “δουλέψουμε” για να αυξήσουμε την ανεκτικότητα και τη συμπερίληψη σε μία κοινωνία. Κάποιοι άνθρωποι να μην ξεχνάμε -και αυτό με εξοργίζει- χρησιμοποιούν τις ταμπέλες ως μέσο για να προστατευτούν. Όταν δηλαδή θέλουν να “χτυπήσουν” ένα νεύρο ή να προκαλέσουν μια σύγκρουση. Εγώ λέω, αμφισβήτησε τις ταμπέλες και δες αν μπορεί κάποιος να σου απαντήσει με ευφυΐα. Και όταν ξεκινήσει ένας σοβαρός διάλογος σκέψου ότι θα πρέπει να μπορείς να ανταποκριθείς ουσιαστικά.” Ο MIKA PROMO PHOTO Το νέο του τραγούδι λέγεται “Keep it simple”. Θα μπορούσε να είναι μια προτροπή - μέσα σε έναν κυκεώνα social media εικόνων και προσλαμβανουσών - για να απλοποιήσουμε τα πράγματα;“Να το σκεφτώ. Ναι, ίσως. Πιστεύω ότι γενικά οι άνθρωποι όταν αντιμετωπίζουμε ένα θέμα γινόμαστε μελοδραματικοί για να φτάσουμε τελικά στο ίδιο αποτέλεσμα/λύση πολύ πιο μετά. Ξοδεύουμε πολύ χρόνο να φτάσουμε εκεί που θα φτάναμε ούτως ή άλλως από την αρχή. Οπότε, ναι, ας αντιμετωπίζουμε τα πράγματα πιο απλά.” Ο πόλεμος σε κάνει να είσαι έτοιμος να προσαρμοστείς σε μια καινούργια συνθήκη, για να επιβιώσεις. Γίνεσαι ανθεκτικός και σε αναγκάζει να βρίσκεις λύσεις. Μέσα σε αυτή την αβεβαιότητα, την οποία θα κληθείς να φέρεις στα μέτρα σου, υπάρχει και ένα ποσοστό δημιουργικότητας. Στο παρελθόν έχει δηλώσει ότι δεν νιώθει καθόλου άνετα με την αναγνωρισιμότητα. Τι είναι για εκείνον η φήμη; “Υπάρχουν πολλά είδη σταρ. Και όπως εξελίσσεται η καριέρα ενός ανθρώπου το είδος της φήμης που αποκτάς επίσης μεταβάλλεται και εξελίσσεται. Και καλό θα είναι να μπορείς να πλοηγηθείς ανάμεσα στα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της φήμης και να εξασφαλίσεις ότι παραμένεις πιστός στο σύστημα αξιών σου. Το να έχεις αποκτήσει ένα όνομα σου δίνει ελευθερία, σου ανοίγει πόρτες και σου επιτρέπει να είσαι πιο δημιουργικός και να παίρνεις τις δικές σου αποφάσεις. Το λάθος κομμάτι της φήμης είναι μία φυλακή, ένα κλουβί και μπορεί κυριολεκτικά να σε σκοτώσει”. Όταν βολεύεσαι, εφησυχάζεις και αυτό είναι επικίνδυνο Η λέξη “πόλεμος” έχει μία συγκεκριμένη βαρύτητα στην οικογένεια του MIKA. Η μητέρα του έχει καταγωγή από τον Λίβανο και τη Δαμασκό και ο πατέρας του είναι Αμερικανός γεννημένος στο Ισραήλ. Πόσο τον έχoυν επηρεάσει οι ιστορίες για τον πόλεμο στον τρόπο που βλέπει τον κόσμο;“Πιστεύω ότι ο πόλεμος είναι συνώνυμος με την αστάθεια. Και η έλλειψη σταθερότητας σε κάνει να μην μπορείς να πάρεις τίποτα για δεδομένο. Όταν μεγαλώνεις υποθέτοντας ότι όλα θα μείνουν σταθερά και ότι τα καθημερινά προνόμια που έχεις θα είναι πάντα εκεί, και τα δικαιούσαι, τότε μπορεί να δημιουργηθεί ένας εφησυχασμός. Και θεωρώ ότι ο εφησυχασμός είναι αρκετά επικίνδυνος. Το μυστικό για να μείνεις νέος είναι να μην “βολεύεσαι”. Θα σου έλεγα μην αγοράζεις κρέμες, μην παίρνεις βιταμίνες, μην βάζεις βλακείες στα μούτρα σου για να παραμείνεις νέος. Μην εφησυχάζεις. Ακόμα και αν μιλήσεις με μία ηλικιωμένη 99 ετών στην Ικαρία, θα βρεις εκεί πίσω ένα πνεύμα που είναι ανήσυχο. Εγώ γεννήθηκα μέσα στον πόλεμο και ο πόλεμος σαν ιδέα ήταν πάντοτε στο μυαλό μου. Ο πατέρας μου μεγάλωσε στο Λίβανο σε μία εκρηκτική ατμόσφαιρα, εγώ μεγάλωσα στο Παρίσι σε μία “μεταφυτεμένη” λιβανέζικη κοινότητα, μέσα στην οποία πραγματικά ο πόλεμος ήταν πανταχού παρών. Και παντού συζητούσαν για πολιτική. Όλοι μιλούσαν για αυτό, το περιβάλλον μου, η οικογένειά μου, παντού και πάντα. Κατόπιν, η ζωή έγινε λίγο πιο φυσιολογική, ας το πούμε έτσι, και μετά ο πατέρας μου έμπλεξε στον Πόλεμο του Κόλπου λόγω της δουλειάς του και κατέληξε όμηρος στην εμπόλεμη ζώνη. Και όλα ξανάρχισαν από την αρχή. Και μετά μετακομίσαμε ξανά - από το Παρίσι στο Λονδίνο. Και αυτό όλο ήταν μία έλλειψη σταθερότητας, στην οποία μπαίναμε και βγαίναμε συνεχώς. Συνήθισα στην ιδέα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Όταν ζεις όπως έζησα εγώ υπάρχει η αίσθηση ότι αυτό που υπάρχει σήμερα γύρω σου, την επόμενη στιγμή μπορεί να μην είναι εκεί. Να το χάσεις ή να σου το πάρουν. Για αυτό πρέπει συνεχώς να είσαι έτοιμος να προσαρμοστείς σε μια καινούργια συνθήκη, για να επιβιώσεις. Αυτό σε κάνει ανθεκτικό και σε αναγκάζει να βρίσκεις λύσεις. Μέσα σε αυτή την αβεβαιότητα, την οποία θα κληθείς να φέρεις στα μέτρα σου, υπάρχει και ένα ποσοστό δημιουργικότητας. Πιστεύω ότι το μυστικό για όλα είναι να μην εφησυχάζεις. Το μυστικό του να μείνεις νέος είναι να μην “βολεύεσαι”. Θα σου έλεγα μην αγοράζεις κρέμες, μην παίρνεις βιταμίνες, μην βάζεις βλακείες στα μούτρα σου για να παραμείνεις νέος. Ακόμα και αν μιλήσεις με μία ηλικιωμένη 99 ετών στην Ικαρία, θα βρεις εκεί πίσω ένα πνεύμα που δεν παραδίνεται, που είναι ανήσυχο. Και μπορεί να μιλήσεις σε έναν 27χρονο που μένει σε ένα προάστιο των ΗΠΑ και να νιώθεις ότι μιλάς με έναν 98χρονο γιατί έχει παραιτηθεί. Όταν εφησυχάζεις, είναι επικίνδυνο. O Mika στο Coachella το 2022 AMY HARRIS/INVISION/AP Αληθινές ιστορίες με ένα πιάνο Με αφετηρία τη μουσική έχει εμφανιστεί σαν κριτής και σε πολλά τηλεοπτικά σόου - όπως το X Factor. Μάλιστα το πιο πρόσφατο το “Piano” ήταν κάτι τελείως καινούργιο στα τηλεοπτικά χρονικά. Ποιο κομμάτι τον θέλγει σε ένα σόου, στο οποίο νέοι μουσικοί και τραγουδιστές πηγαίνουν για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους; “Πιστεύω ότι ένα talent σόου μπορεί να βοηθήσει, αλλά σαφέστατα υπάρχει και μία αρνητική πλευρά. Mιλάμε για σόου ψυχαγωγίας τα οποία βοηθούν να φανεί ένα ταλέντο μέσα στη βιομηχανία του “entertainment”. Υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, πλάσματα που πραγματικά έχουν το ταλέντο να γίνουν κάτι ιδιαίτερο. Αληθινό και καλλιτεχνικό. Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία δεν θα κάνει τίποτα απολύτως. Παίρνουν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούν, τα οποία δεν υπόσχονται κάποια καριέρα και τελικά δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Υπάρχει λοιπόν η καλή και η κακή πλευρά των σόου και όταν η ζυγαριά γύρει προς το “trash”, τότε μιλάμε για τηλεοπτικά “σκουπίδια”. Όταν όμως πραγματικά βρεθεί μια φωνή μέσα σε όλο αυτό τον εμπορικό κυκεώνα, μια ύπαρξη που φέρει μια ποιητική πνοή, αυτό είναι τρομερά δυνατό. Είναι σαν να λάμπει ένα διαμάντι από μέσα, και αυτές είναι πολύ σπάνιες και όμορφες στιγμές. Και πρέπει όταν είσαι νέος μουσικός να προσέξεις πάρα πολύ σε ποιο σόου θα διαλέξεις να βρεθείς. Στο τηλεοπτικό σόου “Piano” ένα πιάνο τοποθετείται δημόσια σε σιδηροδρομικούς σταθμούς και ερασιτέχνες περαστικοί καλούνται να παίξουν, λέγοντας την ιστορία τους. Οι κριτές παρακολουθούν χωρίς να αποκαλύπτονται και όσοι επιλέγονται διαγωνίζονται στο Royal Festival Hall. Το “Piano”, από την άλλη, ήταν ένα πολύ διαφορετικό τηλεοπτικό πρότζεκτ και έγινε σόου-φαινόμενο στη Βρετανία. Κανείς δεν περίμενε ότι θα πάει τόσο καλά. Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία νέου τηλεοπτικού φορμά τα τελευταία επτά χρόνια στη Βρετανία. Και να φανταστείς ότι το κάναμε χωρίς αμοιβή - με την (Βρετανή τηλεπαρουσιάστρια) Claudia Winkleman και τον (Κινέζο πιανίστα) Lang Lang. Παίρνουμε ανθρώπους που δεν θέλουν να γίνουν διάσημοι, αλλά θέλουν να πουν την ιστορία τους. Και διηγούμαστε αυτή την ιστορία, δείχνοντάς τη σε όλη τη χώρα μέσα από την τηλεόραση. Παίρνουμε τον αντι-ήρωα και τον κάνουμε σημαντικό, με τρυφερότητα και καλοσύνη. Και είναι εκπληκτικό όταν βλέπω ότι ένα σόου που έχει γυριστεί με τρυφερότητα και καλοσύνη έχει τηλεθέαση, σε αντίθεση με τα τηλεοπτικά “σκουπίδια” που έχουν ψεύτικους συναισθηματισμούς. Σιχαίνομαι τα “σκουπίδια” (ενν. τα τηλεοπτικά), με κάνουν να ανακατεύομαι.” [Στο “Piano” ένα πιάνο τοποθετείται σε σιδηροδρομικούς σταθμούς και ερασιτέχνες περαστικοί καλούνται να παίξουν λέγοντας την ιστορία τους. Οι κριτές παρακολουθούν χωρίς να αποκαλύπτονται και όσοι επιλέγονται διαγωνίζονται στο Royal Festival Hall. Ανάμεσά τους ένα 13χρονο τυφλό κορίτσι με κινητικά προβλήματα που διακρίθηκε στις “αόρατες” οντισιόν και η ιστορία της θα γίνει ντοκιμαντέρ στο Channel 4]. Η συζήτησή μας τελειώνει με τα μελλοντικά σχέδιά του. “Δουλεύω πάνω σε δύο νέα άλμπουμ παράλληλα. Το ένα στα αγγλικά, πολύ ποπ και τρελό, και απίστευτα διασκεδαστικό. και το άλλο αποκλειστικά στα γαλλικά. Αποφάσισα να κάνω ένα ποπ γαλλικό άλμπουμ γιατί είναι κάτι που δεν έχω ξανακάνει και είμαι πολύ περίεργος να δω πώς θα είναι. Έχω και διάφορα τηλεοπτικά πρότζεκτ στα σκαριά. Μου αρέσει τηλεόραση, αλλά με έναν ποιητικό ευαίσθητο τρόπο. Προς το παρόν αυτό που σκέφτομαι έντονα είναι το σόου μου στο Rockwave γιατί είναι σπάνιο πραγματικά να υπάρχει μια χώρα στην οποία δεν έχω εμφανιστεί ποτέ. Γιατί έχω εμφανιστεί σχεδόν …. παντού!”
SusanT Posted June 29, 2023 Share Posted June 29, 2023 "I also have several television projects in the works" ! 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Hero Posted June 30, 2023 Share Posted June 30, 2023 16 hours ago, SusanT said: "I also have several television projects in the works" ! Link to comment Share on other sites More sharing options...
ISAJF414 Posted July 2, 2023 Share Posted July 2, 2023 https://www.avopolis.gr/music-news/international-live-news/78610-o-mika-sto-rockwave-festival-2023 Ο Mika στο Rockwave Festival 2023 Με παιχνιδιάρικη διάθεση, χορευτικά beats και βροχή από χρώματα, ο Mika συμπληρώνει το line-up του Rockwave την ημέρα εμφάνισης του Robbie Williams Ναταλία Πετρίτη featured Rockwave Festival MIKA Στο Rockwave Festival 2023 πρόκειται να δούμε τον Mika, την ημέρα εμφάνισης του Robbie Williams μαζί με τους James Bay και Jonathan Jeremiah. Παιχνιδιάρικη διάθεση, χορευτικά beats και βροχή από χρώματα χαρακτηρίζουν τον κόσμο του MIKA. Σε αυτόν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η εξέλιξη της ευρωπαϊκής pop στα late ‘00s και γι αυτό θεωρείται ως ένα παγκοσμίου φήμης ποπ είδωλο. Γεννήθηκε στη Βηρυτό, μετακόμισε με την οικογένειά του στο Παρίσι και τελικά εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο όπου και ξεκίνησε μαθήματα όπερας και πιάνο στα 8 του. Οι εξωπραγματικές φωνητικές δυνατότητές του έγιναν γρήγορα αντιληπτές και ο MIKA μέσα σε ελάχιστα χρόνια έγινε ένας μικρός βιρτουόζος πιανίστας και συνθέτης. Με το mega-hit «Grace Kelly», που θα βρείτε στο ντεμπούτο του «Life In Cartoon Motion», πέτυχε πάνω από 10 εκατομμύρια πωλήσεις και κέρδισε χρυσούς και πλατινένιους δίσκους σε 32 χώρες παγκοσμίως. Βρέθηκε υποψήφιος για Grammy, κέρδισε Brit Award και έχει κυκλοφορήσει τρία επίσης πλατινένια σε πωλήσεις άλμπουμ: το «The Boy Who Knew Too Much», «The Origin of Love» και το «No Place In Heaven». Η διαρκής αναζήτηση της καταγωγής του πραγματικού του ονόματος, «Michael Penniman Holbrook Junior», οδήγησε τον ΜΙΚΑ στην κυκλοφορία του πέμπτου του άλμπουμ «My Name Is Michael Holbrook». Ένα άλμπουμ το οποίο αποτέλεσε πρόκληση στην προσπάθειά του να ανακαλύψει την ταυτότητά του πριν την επιτυχία. Και αυτό του προσέφερε μια βαθύτατη αίσθηση ικανοποίησης και απελευθέρωσης παράλληλα. Οι Rockwave μέρες γεμίζουν με ήχους, χρώματα, χορό !!! Εισιτήρια: https://www.viva.gr/.../rockwave-festival-2023-robbie.../ 2 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kumazzz Posted July 4, 2023 Author Share Posted July 4, 2023 INTERVIEW at The JazzaBlanca Festival in Casablanca Morocco on 24th June. ORIGINAL YouTube https://www.youtube.com/watch?v=MVlve9bTs_g EDITED for MIKA fans DOWNLOAD link https://firestorage.com/download/e0613b1c31066747479ed3c07ce5c1c60f51cc5b download password MFC Could you please make the subtitles @Subtitling Team ? INTERESTING screen caps from the video. A book of M. A MASK The Tao of Pooh Nina Simone Joni Mitchell VHS The Wizard of Oz 2 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
mellody Posted July 5, 2023 Share Posted July 5, 2023 On 7/4/2023 at 4:25 AM, Kumazzz said: INTERVIEW at The JazzaBlanca Festival in Casablanca Morocco on 24th June. ORIGINAL YouTube https://www.youtube.com/watch?v=MVlve9bTs_g EDITED for MIKA fans DOWNLOAD link https://firestorage.com/download/e0613b1c31066747479ed3c07ce5c1c60f51cc5b download password MFC Could you please make the subtitles @Subtitling Team ? INTERESTING screen caps from the video. A book of M. A MASK The Tao of Pooh Nina Simone Joni Mitchell VHS The Wizard of Oz Thanks! The book, the mask, the vinyl and the VHS are to ask him what his favourite book, theatre piece, album and movie are. I don't understand what he says re. theatre, except that it represents the character of his Grandmother, I think. The others, as you already posted: Book - The Tao of Pooh, Album - any by Nina Simone or Joni Mitchell, Movie - The Wizard of Oz. He also talks about vinyl and VHS, appreciating his memories with those formats. Then they ask him about his concert in Morocco and he talks about the connection with the crowd, that he puts that at the center. And the last thing they ask is what the secret to his long career is and he says the secret is that there is no secret, something about instinct, honesty, not asking for permission. 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
krysady Posted July 5, 2023 Share Posted July 5, 2023 1 hour ago, mellody said: I don't understand what he says re. theatre, except that it represents the character of his Grandmother, He said the mask represents for him La Cantatrice Chauve ( The Bald Soprano), it's a play written by Eugen Ionesco, a Romanian playwright, and belongs to the Absurd theater genre. His grandmother took him to see that play for 3 times and in fact the main character reminds him of the personality and the character of his grandmother. 2 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Anna Ko Kolkowska Posted July 5, 2023 Share Posted July 5, 2023 1 hour ago, mellody said: Thanks! The book, the mask, the vinyl and the VHS are to ask him what his favourite book, theatre piece, album and movie are. I don't understand what he says re. theatre, except that it represents the character of his Grandmother, I think. The others, as you already posted: Book - The Tao of Pooh, Album - any by Nina Simone or Joni Mitchell, Movie - The Wizard of Oz. He also talks about vinyl and VHS, appreciating his memories with those formats. Then they ask him about his concert in Morocco and he talks about the connection with the crowd, that he puts that at the center. And the last thing they ask is what the secret to his long career is and he says the secret is that there is no secret, something about instinct, honesty, not asking for permission. It was a sort of questions by an object. Mika was pulling an object and had to say how it can be connected with him. a book - or a journal with M - it can represent Morocco but as well Mika a book from his childhood - Tao Of Winnie The Pooh. If you haven't read it Mika invites us to do it. It's crazy. It's more philosophic and spiritual. a mask - an object from theater - it was hard for Mika. Finally he mentioned The Bald Soprano (by Eugene Ionesco) . His grandma took him 3 times to see the spectacle. And it's as well related to her personality and her character. She was a little bit like the bald soprano. a vinyl - any album of Nina Simon or Joni Mitchell. Joni Mitchell who payed recently her first concert in the USA after a long time. Mika discovered music as a child playing vinyls of his parents. It stays a very special sign of his childhood. a cassette VHS - easy - Wizard Of Oz. Why? Because this movie is crazy. Incredible. A movie is talking about everything. The characters are surrealistic, there are great songs in it. Mika used to watch it with his sisters - on VHS - there was this specific smell of the cassette. And it had a paper cover, very colorful. The cover wasn't made of plastic but of paper. 5 Link to comment Share on other sites More sharing options...
virgi Posted July 12, 2023 Share Posted July 12, 2023 Mika on German tv? Is that the ZDF mic @mellody? RPReplay_Final1689191572.mov RPReplay_Final1689191572.mov 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kumazzz Posted July 12, 2023 Author Share Posted July 12, 2023 19 minutes ago, virgi said: Mika on German tv? Is that the ZDF mic @mellody? It's an awesome news for German fans !!! The microphone seems like ZDF ! 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
mellody Posted July 12, 2023 Share Posted July 12, 2023 Yes, it's a ZDF microphone... but the camera has a "5" on it. Besides, the average age of ZDF viewers is around 60, and that includes several children's programs - I mean, Mika does appeal to all age groups, but as he hasn't been on German TV for years, I really wonder why ZDF would film him now? Unless maybe it's some general documentary that Mika is part of. Maybe about Eurovision? I love seeing this, but I won't get my hopes up. They might just show him for a few seconds, if at all. Tho in the videos it looks like it was something longer, once with a jacket, then without it. Certainly makes me curious. Anyway, this is their website, tho I don't know if you can access it from abroad / need a VPN: https://www.zdf.de ... looking at the music section, I see they also have some collaborations with ARTE - which would make a lot of sense, as it's a French/German TV station and often has really good music documentaries. 2 Link to comment Share on other sites More sharing options...
holdingyourdrink Posted July 12, 2023 Share Posted July 12, 2023 IS THAT A ZDF MICROPHONE I THINK I AM FREAKING OUT 4 Link to comment Share on other sites More sharing options...
holdingyourdrink Posted July 12, 2023 Share Posted July 12, 2023 If he’s doing a gig in my backyard I can actually come by bike imagine that! 1 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
mellody Posted July 13, 2023 Share Posted July 13, 2023 The mic was still there after the show, when Mika was signing autographs (see MFC IG stories). So it's obviously more than just a few seconds of Mika. 😯 2 Link to comment Share on other sites More sharing options...
holdingyourdrink Posted July 13, 2023 Share Posted July 13, 2023 55 minutes ago, mellody said: The mic was still there after the show, when Mika was signing autographs (see MFC IG stories). So it's obviously more than just a few seconds of Mika. 😯 And I’ve heard reports that he was speaking English! 3 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kumazzz Posted July 13, 2023 Author Share Posted July 13, 2023 12 hours ago, mellody said: Anyway, this is their website, tho I don't know if you can access it from abroad / need a VPN: https://www.zdf.de ... looking at the music section, I see they also have some collaborations with ARTE - which would make a lot of sense, as it's a French/German TV station and often has really good music documentaries. The ARTE website https://www.arte.tv/de/videos/RC-014710/sommer-sonne-festivals is working fine, I could download the video file. Sommer, Sonne, Festivals - ARTE Concert ARTE.mp4 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Kumazzz Posted July 13, 2023 Author Share Posted July 13, 2023 2 hours ago, mellody said: The mic was still there after the show, when Mika was signing autographs (see MFC IG stories). So it's obviously more than just a few seconds of Mika. 😯 https://www.instagram.com/stories/nina.kxrb/3145648984599624008/ Snapinsta.app_video_1B47FDDA780E73BB146F5B3DCB10B598_video_dashinit.mp4 2 Link to comment Share on other sites More sharing options...
mellody Posted July 13, 2023 Share Posted July 13, 2023 3 hours ago, Kumazzz said: The ARTE website https://www.arte.tv/de/videos/RC-014710/sommer-sonne-festivals is working fine, I could download the video file. Sommer, Sonne, Festivals - ARTE Concert ARTE.mp4 1.44 MB · 0 downloads They don't mention Marostica tho? And if he was speaking English, I doubt it's for ARTE - he could speak French there. But who knows how they organize their collabs with ZDF. I guess we'll see. 2 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Create an account or sign in to comment
You need to be a member in order to leave a comment
Create an account
Sign up for a new account in our community. It's easy!
Register a new accountSign in
Already have an account? Sign in here.
Sign In Now